گلت چون با شکر هم‌خواب گردد

طبرزد را دهان پر آب گردد

حقیقت آب سوی آب گردد

عیان در سوی او غرقاب گردد

ز لعلش در دهانم آب گردد

به چشمم آب خون ناب گردد

تغافل گر زنم بیتاب گردد

بر او گر تیز بینم آب گردد

چند از لب تو جانها مست شراب گردد

وز آن نگاه گرمت دلها کباب گردد

تا گشته عقد رویت با آینه مقابل

کز تابش جمالت آئینه آب گردد

مخرام سوی بستان منمای رخ بگلشن

[...]

دگر شب شد که دل بی تاب گردد

دو چشمم نا امید از خواب گردد

عجب باریست بر دوش تو فایز

که بر کشتی نهی غرقاب گردد