چو خندان شد و چهره شاداب کرد

ورا نام تهمینه ، سهراب کرد

سر نیزه را سوی سهراب کرد

عنان و سنان را پر از تاب کرد

همی گفت و مژگان پر از آب کرد

زبان پر ز گفتار سهراب کرد

ز دانش بروها پر از تاب کرد

ز تیمار مژگان پر از آب کرد

همان ناخنش پر ز خوناب کرد

سپهبد بروها پر از تاب کرد

یکی آتش چوب پرتاب کرد

دلش را بران رزم شاداب کرد

به زیر اندرش بستر خواب کرد

میانش پر از در خوشاب کرد

دو رخ زرد و دیده پر از آب کرد

همان چهر خندان پر از تاب کرد

ببخشود و دیده پر از آب کرد

بروهای جنگی پر از تاب کرد

دژم گشت و دیده پر از آب کرد

بروهای جنگی پر از تاب کرد

وزان پندها دیده پر آب کرد

دهانش پر از در خوشاب کرد

شهنشاه رخساره بی‌تاب کرد

دهانش پر از در خوشاب کرد

برین گونه تا سرسوی خواب کرد

دهانش پر از در خوشاب کرد

که یزدان چُنان گوهر ناب کرد

گدازیدش از تفّ و جوشاب کرد

ترک من برگل نقاب از سنبل پرُتاب‌ کرد

لالهٔ نعمان حجاب لولو خوشاب کرد

رنگ لعل شکرین او مرا بی‌رنگ‌کرد

تاب‌زلف عنبرین او مرا در تاب‌کرد

دید در سنجاب و مشک ناب نرمی و خوشی

[...]

چو آهنگ با سوز سقلاب کرد

سر تختش آهنگ زی خواب کرد

زلف پر تابت مرا در تاب کرد

چشم پر خوابت مرا بی خواب کرد

با تن من کرد نور عارضت

آنکه با تار قصب مهتاب کرد

عنبرین زلف چو چوگان خم گرفت

[...]

یک قطعه سوی بنده فرستاد مجددین

کان را بصد قصیده نشاید جواب کرد

معنی روشن وی و الفاظ عذب وی

آنکرده با سخن که بسنگ آفتاب کرد

خط شریف او بنکوئی چوآن نگار

[...]

آبم ببرد دلبر و چشمم پر آب کرد

جان مرا بر آتش هجران کباب کرد

تا در نقاب هجر نهان گشت روی او

بر روی من زخون دل من خضاب کرد

از رحمت آفرید جمال تو را خدای

[...]

آبم ببرد دلبر و چشمم پر آب کرد

جان مرا بر آتش هجران کباب کرد