ساخت یغما را علی حاجی حسین باغی چه باغ

هشت بستان را گزین هر هفت و فرآذین و زین

آمد ایجادش به دستور عجم در عهد ترک

بر به تاریخ عرب باغ علی حاجی حسین

چنان کون خران مادر نزاید

زن این ریش گاوان خر بگاید

بر پرند ساده مشک سوده خرمن کرده ای

زیب را پیرایه بر نسرین ز سوسن کرده ای

ز روزگار بنالیدمی به مردم ازین پس

بر آن سرم که ز مردم به روزگار بنالم

برومند باد آن همایون درخت

که در سایه او توان برد رخت

که از شایه آرایش خوان نهد

که از سایه آسایش جان دهد

حرامت بود نان آن کس چشید

که چون سفره ابرو بهم در کشید

منال از نزاری که فربه شوی

چو گوئی گزین به شوم به شوی

آن دارویش دهید که بیهوشی آورد

شاید که یاد ما به فراموشی آورد

سعدی مبر اندیشه که در کام نهنگان

چون در نظر دوست نشینی همه کام است

بسکه هست از همه کس وز همه سو راه به تو

به تو برگردد اگر راه روی بر گردد

آشانه باز است به بومان ندهم

صد چیست به صد هزار تومان ندهم

در دهر چو من یکی و آنهم کافر

پس در همه دهر یک مسلمان نبود

غالب آنان را که مردم تر ستائی در قیاس

چون به دقت بنگری ز نقحبه تر ز نقحبه اند

سرو برفت وبوستان از نظر به جملگی

می نرود صنوبری بیخ گرفته در دلم

از عیش زمانشان مجوئید

کاین قرعه بنام دیگر افتاد

ز دنیا قسم ما خون خوردن آمد

نشاید خورد الا رزق مقسوم

شکرانه بازوی توانا

از کشتن این شکار بگذر

مرد تماشای باغ حسن تو سعدی است

دست فرو ماندگان برند به یغما

سپهر دون که قدم در ره کرم نگذاشت

خوشش مباد که ما و ترا بهم نگذاشت

تا چند به حسرت در و دیوار تو بینم

از خانه برون آی که دیدار تو بینم