آسوده بدم با تو فلک نپسندید

خوش بود مرا با تو زمانه نگذاشت

لولا مفارقه الاحباب ما و جدت

لها المنایا الی ارواحنا سبلا

لقمه با بیم جان زند آهو

زان ندارد شکنبه و پهلو

گویی آن قوم خادمان بودند

کآخر از نسلشان یکی بنماند

چون ندیدی شبی سلیمان را

تو چه دانی ز فان مرغان را

در کوی تو ره نبود ره ما کردیم

در آینه بلانگه ما کردیم

ما را خوش بدعیش تبه ما کردیم

کس را گنهی نبد گنه‌ما کردیم

نظری کردی روزی بمن سوخته دل

هر چ من یافته‌ام جمله از ان یافته‌ام

گر در ره عاشقی قدم راست نهی

معشوقه در اول قدمت پیش آید

چو آمدم روی مهرویم که باشم من باشم

که آنگه خوش بوم با او که من بی خویشتن باشم

مرا گرمایه‌ای بینی بدان کان مایه او باشد

برو گر سایه‌ای بینی بدان کان سایه من باشم

هر کجا آفتاب طالع شد

ماه در حال مهره برچیند]

تا کم نشوی و کمتر از کم نشوی

اندر صف عاشقان تو محرم نشوی

قدر سوز تو چه دانند ازین مشتی خام

هم مرا سوز که صدبار دگر سوخته‌ام

خرشید بر آمد ای نگارین دیرست

بر بنده اگر نتابد از ادبارست

ای دل مگر که از در افتادگی در آیی

ورنه بشوخ چشمی با عشق کی بر آیی

سر نشتر عشق بر رگ روح زدند

یک قطره فرو چکید نامش دل شد

هوای دیگری در ما نگنجد

درین سر بیش ازین سودا نگنجد

ای کرده غمت غارت هوش دل ما

درد تو زده خانه فروش دل ما

سری که مقدسان از آن محرومند

عشق تو فرو گفت بگوش دل ما

ای دل تو هزار سجده بر پیش رخش

کان سجده که تن برد نمازی نبود

دل را همه آفت از نظر می‌خیزد

چون دیده بدید دل در و آویزد

سر بر در دل بپرده داری بنشست

تا هر چ نه یاد اوست در نگذارد