به دیدن تو مرادیده روشنست مگر

تو خاک درگه خورشید خسروان قزلی

خداوندا ز رای تست محکم

نهال ملک و بنیاد معالی

مسلم ملک هفت اقلیم بادت

جهان بادا ز بدخواه تو خالی

رطل گران کن که روی در طرب آورد

شاه قزل ارسلان سپهر معالی

صبح است و باده حاضر می ده که کم در افتد

وقتی بدین لطیفی کاری بدین تمامی

یاد مظفرالدین می خور که نوش بادت

یعنی قزل که پیشش گردون کند غلامی

زانکه با عدل ارسلان سلطان

نتوانی که عهد من شکنی

من به جان و تن نگارا با تو کی کردم توقف؟

تو مرا خوشتر ز جسمی تو مرا خوشتر ز جانی

خداوندا! می نوشین طلب کن

که در اقبال صد نوشین روانی

سکندر ملکتا عمرت چنان باد

که همچون خضر مانی جاودانی

و لولم ینقطع مثناة و حی

لا نزل فیکم السبع المثانی

کسی کاندر کرم هرگز نکردست

توانی در ره احسان تو آنی

جمال دولت و دین، صدر اسلام

محمد بن علی الاصفهانی

چون مرا دیدی تو او را دیدیی

چون ورا دیدی

اندر غزل خویش نهان خواهم گشتن

تا بر لب تو بوسه دهم چونش بخوانی

وَعَد الْبَدُو لی الزِیارةَ لیلی

فَاِذا ما وَفی قَضَیْتُ نُذُورِی

هر آن زمین که تو یکره برو قدم بنهی

هزار سجده برم خاک آن زمین ترا

زان باده که با بوی گل و گونۀ لعلست

قفل دَرِ گُرمست و کلید درِشادی

کفر و ایمان را هم اندر تیرگی هم در صفا

نیست دار الملک جز رخسار و زلف مصطفی‌

روی و مویش‌گر بصحرا ناوریدی قهر و لطف

کافری بی برک ماندستی و ایمان بینوا

گر از میدان شهوانی سوی ایوان عقل آیی

چو کیوان در زمان خود را به هفتم آسمان بینی‌