فهل لی ان اجر بلا دفاع

الی عذبات زمزمها ز مامی

از آنورق که تو از ترهات می خوانی

در آن نه ذوق سخن بینم و نه رنگ و نه بوی

و الجهل داء فیه مهلک سمج

و العم اصبح فیه رقیة الراقی

ادر علینا کئوس العلم صافیة

انا عطاش الیها ایها الساقی

در سر کشیده شاخ شجرهای اوحلل

در بر گرفته خاک چمن های او وشی

بر گلبنان گنبد اخضر نهاد او

گلهای گونه گونه ز خیری و آتشی

گفتی روانهای مرتب همی جهد

بادی کز آن وزیدی در صبح و در عشی

و اینما سرت من شام و من یمن

باق علیک مدی الدنیا تحیاتی

برنگ چهره بیمار یک اندر وی

دوای دلشدگی و شفای بیماری

بوقت طبخ در او کرده است خوانسالار

زرنگ و بوی بسی زرگری و عطاری

و با کی السحب قد حبس المآتی

و ساقی الغیم قد منع الکؤسا

وز پی بخششِ تو هم معنی

خالد و فضل و جعفر و یحیی

لذّت و شادیِ صباحیِ نی؟

جرعه ای باده در صراحی می

ای شاه عدل گستر عید آمدست بر در

از یار خواه باده وز باده خواه یاری

دانی یقین و داری هرچ آن وجود دارد

جز غیب کان ندانی جز عیب کان نداری

به یاد خسرو عادل قزل خور

که او را شد مسلم شهریاری

مگذار که نالم از غم تو

در حضرت پهلوان غازی

بار خدایا! تویی آن شهریار

کز همه شاهان جهان بر حقی

حق به تو چون ملک پدر باز داد

زود دهد ملک جهان مابقی

تا می و جام است به عالم مباد

دست تو بی جام می راوقی