کاش با تو آسمان میکرد یک کار از دو صورت

چار روزی بلکه من آسوده در کنجی نشینم

یا کند کورت که تو روی مرا دیگر نبینی

یا دهد مرگت که من روی ترا دیگر نبینم

ز گلها جعفری را چون بینم

ز داغ عون و جعفر دل غمینم

بت عیسی سرشت و مه جبینم

ربوده هوشم از سر، برده دینم

از آن ترسم شود فایز چو صنعان

اگر گردد شبی خلوت نشینم

من از فراق پدر، عمه سخت غمگینم

چه روی داد که او را دگر نمی بینم

گرچه از عصیان حریفی نیست اندر نشاتینتم

ور گناه و و روسیاهی شهره اندر خافقینم

چونکه خاک آستان شهریار عالمینم

چون سگ کوی عزیز حضرت زهرا حسینم

من سلاسله طاها نور چشم یاسینم

زیب دامن احمد خاتم النبینم

من حسین فرزند سیدالوصیینم

سرو گلشن زهرا شاه کشور دینم

گو به فرزندم تقی کی قوت قلب غمینم

بیشتر از این مکن با فرقت خود همنشینم

موسم رفتن بود مگذار بی‌کس بیش ازینم

آخر عمر است و خواهی روی نیکویت ببینم

ای نور عینم بی‌سر حسینم

ریحانه زهرا و شمس مشرقینم

ای نور عینم بی سر حسینم

ریحانه زهرا و شمش مشرقینم

صیاد قضا بود عمری به کمینم

تا خود به کدامین درگاه نشینم

که ای زجد و پدر یادگار دیرینم

مباد آنکه دمی بی‌رخ تو بنشینم

گوید به رکاب نور عینم

کرده است که یاری حسینم

بهر مهمانی طلب کردند در این سر زمینم

پس کمر بستند از نامهربانی بهر کینم

بهر مهمانی طلب کردند در این سرزمینم

پس کمر بستند از نامهربانی بهر کینم

در این خرمن گدائی خوشه چینم

گدایان دگر دائم بکینم

فزون رفت از شب و روزم چهل سال

که پا بند اندر این شک و یقینم

بدین درگه ز پستی وز بلندی

[...]

گر به صورت حقیر و کهینم

من به معنی کتاب مبینم

از نژاد بزرگان دینم

شیعهٔ صالح المؤمنینم

عشق تو بلای جان و دینم

درد و الم تو آن و اینم

با عشق تو شهره زمانم

گر چند فتاده زمینم

داغم ز غم تو لاله‌آسا

[...]

هنوز همنفسی در چمن نمی‌بینم

بهار می‌رسد و من گل نخستینم

به آب جو نگرم خویش را نظاره کنم

به این بهانه مگر روی دیگری بینم

به خامه‌ای که خط زندگی رقم زده است

[...]

نه با ملا نه با صوفی نشینم

تو میدانی که من آنم ، نه اینم

نویس «الله» بر لوح دل من

که هم خود را هم او را فاش بینم

خدایا تا به کی ساکت نشینم

من این‌ها جمله از چشم تو بینم