قند خر را گر طرب انگیختی

پیش خر قنطار شکر ریختی

وگر با تطاول بر آمیختی

به معلاق خذلان بر آویختی

شیر که از بز به سبو ریختی

آب در آن شیر درآمیختی

ز تردامنی آب خود ریختی

ولی آتش از جانم انگیختی

چه بود اینکه با سام انگیختی

که با شهد او زهر آمیختی

بدو گفت کین چیست کانگیختی

همه شهد ما زهر آمیختی

به قصد عدو مرکب انگیختی

ولی خون احباب خود ریختی

به هر سو که مرکب برانگیختی

سر از تن چو برگ رزان ریختی

به چاره ز آورد بگریختی

به دام بلا در نیاویختی

کنون گرد کینه بر انگیختی

به دام بلا اندر آویختی

بانگ نی را با شکر آمیختی

گوش را شکر به دامن ریختی

ناله های دردناک انگیختی

بالغان را از مژه خون ریختی

دمبدم، از دیدگان خون ریختی

آتش و آبی بهم آمیختی

رشته ی پندار خود بگسیختی

آنطرفتر از عدم بگریختی

چونکه در دامان او آویختی

در پناهش این زمان بگریختی

موجی از دریای عفو انگیختی

آبروی هفت دوزخ ریختی

صرصری از دشت غم انگیختی

بار و برگ نخل حسنم ریختی

آه آه ای نفس خونم ریختی

رشته ی امید من بگسیختی

صد کمند آهنین بگسیختی

جانب آتش دوان بگریختی

پنبه دانی را بهم آمیختی

طرح چشم تیزبینم ریختی