ازین مه پاره‌ای عابد فریبی

ملائک صورتی طاووس زیبی

که بعد از دیدنش صورت نبندد

وجود پارسایان را شکیبی

نظرش کیمیای بی ریبی

زر شوی زو نماندت عیبی

بسی نماند که جانی برون رود ز غریبی

هنوز می نرساند مرا ز زلف تو طیبی

مباد خواب خوش آن شوخ را که غمزه شوخش

فگند خار مغیلان به خوابگاه غریبی

ز درد عشق بمردم خبر دهید، رفیقان

[...]

چو بینی مستحق از طعم و طیبی

نصابت چون بود می‌ده نصیبی

غریب است این که ناکامی غریبی

ز ما نایافته هرگز نصیبی

ملک را بود در رفتن حجیبی

نبودش هم به نارفتن شکیبی

لیال الهجر طالت یا حبیبی

تو باری چونی آخر در غریبی؟

به شهر نیکوان مسکین غریبی

که جز خون خوردنش نبود نصیبی

عجب بیماریی دارم ز عشقت

که عاجز شد ز درمان هر طبیبی

چو من عاشق بسی یابی ولیکن

[...]

مرا بس بود داغ بی نصیبی

فزون کردی بر آن درد غریبی

خورد آن پیر مسکین زو فریبی

شود از صحبت او ناشکیبی

همی زد گوییا چون ناشکیبی

به لوح آرزو نقش فریبی

بگویی هست در زندان غریبی

ز عدل شاه دوران بی نصیبی

به کف جبریل حاضر داشت سیبی

که باغ خلد ازان می داشت زیبی

نباشد سر پر از ناز حبیبی

نصیب آدمی جز بی نصیبی

سیمین ذقنش ز لطف سیبی

چون سیم عجب خرد فریبی

نادیده ز یار خود نصیبی

می گفت به زیر لب نسیبی

هر کس ز کف چنان حبیبی

می یافت به قدر خود نصیبی

می گشت به هر فراز و شیبی

می خورد ز دام و دد نهیبی

برخواند طرب فزا نسیبی

دادش ز غذای جان نصیبی

چرا...ناشکیبی

که کارش نیست جز مردم فریبی