بدو گفت بر من ترا مهر خون

بجنبید و شد مر ترا رهنمون

بدین داستان زد یکی رهنمون

که بادی که از خانه آید برون

خردمند دانا نداند فسون

که از چنبر او سر آرد برون

نهانش ببین آشکارا کنون

چنین دان و ایمن مشو زو به خون

ز گرسیوز آن خنجر آبگون

گروی زره بستد از بهر خون

بجایی که فرموده بد تشت خون

گروی زره برد و کردش نگون

درخشیدن تیغ الماس گون

سنانهای آهار داده به خون

همی سنگ مرجان شد و خاک خون

سراسر سر سروران شد نگون

همه رزمگه شد چو دریای خون

درفش سپهدار ایران نگون

سپیجاب تا آب گلزریون

ز فرمان تو کس نیاید برون

یکی باز بودش به چنگ اندرون

رها کرد و مژگان شدش جوی خون

به فرمان بیاراست آمد برون

پدر دل پر از درد و رخ پر ز خون

چو پاسخ چنین یافت از رهنمون

بزد تیغ و انداختش سرنگون

به هامون مرارفت باید کنون

فشاندن به شمشیر بر شید خون

درفشش گرفته به چنگ اندرون

بشد تا لب آب گلزریون

پس از داور دادگر رهنمون

بدان کاو رهانید ما را ز خون

سپهدار پیران به پیش اندرون

سرو روی و یالش همه پر ز خون

سلیح من ار با منستی کنون

بر و یالت آغشته گشتی به خون

چنین زار گشتیم و خوار و زبون

که یک تن سوی ما گراید به خون

بدان زور و آن تن نباشد هیون

همه دشت ازو شد چو دریای خون