هر قتیلی را زین چو وارون شد

کسوت از خاک سیاه خلعت از خون شد

شنیده ایم پریشانی از نواحی مصر

که خورد خور ژندی جمع کرده قارون شد

چنانکه شاعر وارالعباده را رندان

چو قطره در او ریختند جیحون شد

چشم تاج الشعرا در غم او جیحون شد

زان غریبی که بلاغسل وکفن مدفون شد

چو کار از حد وسیل ازسد برون شد

پدر را خواند و از اسبش نگون شد

دلم از فرقت روی تو خون شد

سرشکم چون رخ تو لاله‌گون شد

به عمری آرزو کردم که گویی

که ای فایز! سرانجام تو چون شد

بهار آمد زمین فیروزه‌گون شد

به عزم سیر، دلدارم برون شد

به گل‌چیدن درآمد یار فایز

همه گل‌ها ز خجلت سرنگون شد

بهار آمد زمین فیروزه گون شد

به عزم سیر دلدارم برون شد

به گل چیدن در آمد یار فایز

همه گلها ز خجلت سرنگون شد

دلم از فرقت روی تو خون شد

سرشکم چون رخ تو لاله گون شد

به عمری آرزو کردم که گویی

که ای فایز! سرانجام تو چون شد

تو مستثنی شدی زانجمله چون شد

که بر تو آب و براطیاب خون شد

تو گو آن آب و خون را حال چون شد

گذشت از عرش و عقل ذوفنون شد

اراده یافت صورت کاف و نون شد

کلمه حضرت اظهار از کمون شد

گر او از من بناکامی برون شد

دل از حسرت مرا دریای خون شد

تا قد سرو تو در باغ دلم، موزون شد

چشم خونبار من از اشک روان، جیحون شد

تا به گرد مه روی تو خط سبز دمید

روز من تار شد و، حسن رخت افزون شد

بی سبب دور شدی از برم ای راحت جان!

[...]

جوان نو خط و فرزند نو رسم چو نشد

کجا به خاک مکان کرد و غرقه در خو نشد

ای کاخ بهارستان سقفت ز چه وارون شد

ای رشک نگارستان خاکت ز چه پرخون شد

آوخ دریغا دریغ شد ماه ما زیر میغ

عیسای خرد بردار، شد از ستم اشرار

موسای عدالت خوار، از دولت قارون شد

[...]

ای کاخ بهارستان سقفت ز چه وارون شد

ای رشک نگارستان خاکت ز چه پرخون شد

چشم لیلی چو بر مجنون شد

دل ز دیدار او پر خون شد

سکون ز بیستون شد، چو قصر کن فیکون شد

صدای شیون شیرین، به چرخ بوقلمون شد

یک چند ما را غم رهنمون شد

جان یار غم گشت‌،‌ دل غرق خون شد

مام وطن را رخ نیلگون شد

و امروز دشمن خوار و زبون شد

لیک حال زنم دگرگون شد

چشمش‌ از سوز گریه پرخون شد