نمودم عرض در خوی نیست پولی

زنندم هم چو طفلان از چه گولی؟

نه چهره گلی، نه سنبلان مرغولی

نه لب لعلی، نه نرگسان مکحولی

هیچش نه وهستش آنچه خوبان دارند

من زشت ندیده ام بدین مقبولی

شنیده وصف دریا را ملولی

که آنرا هست عرض و عمق و طولی

چو دید او مالک الملک است مولی

عبودیت ز بهر اوست اولی

بود اغلال و زنجیرش تولی

ولای عبد یعنی حفظ مولی

تو سرو حدیقه بتولی

نوباوه گلشن رسولی

کاین پلیسان ز بیم معزولی

کرده بر تن لباس معمولی

پس از سه چار دقیقه، ز روی شنگولی

شروع شد به سخن‌های عشق معمولی

«تَصَدُّقَت بروم بَه، چقدر مقبولی:

تو از تمام دواهای حسن کبسولی: