سلیمان کوزهٔ می‌خواست روزی

که تا آبی خورد بی هیچ سوزی

اگر تو مستِ عشق دلفروزی

بیک فرمان بمیری و بسوزی

زهی فرصت که درعالم فروزی

به آه بی دلی عالم بسوزی

ترا چون نیست روزی چند سوزی

که نتوان شد برون از پیش روزی

از آنت گر بود یک ذره روزی

ز شوق ذره دیگر بسوزی

به طیبت کردن ار شمعی فروزی

از آن طیبت چو شمعی هم تو سوزی

میان دربست بر کین شاه خوزی

خزانه در گشاد و داد روزی

ازان روغن بشکلی میفروزی

که شمع آسمان را می بسوزی

وگر تو زارزوی من بسوزی

ز من روزی نخواهی یافت روزی

غنیمت دان که در اینجا دو روزی

مثال عاشقان سازی بسوزی

طبیعت زنده زو اینجا دو روزی

فتاده اندرو سازی و سوزی

وصال اینجاست میبینم دو روزی

همی آورد میسازی و سوزی

حیات جاودانش گشت روزی

چرا بر جان خود چنین بسوزی

ز جسم و جان خبرداری که روزی

مر ایشان راست اینجا درد و سوزی

اگر این نفس اینجاگه بسوزی

بمانده غافل اندر خود هنوزی

تو چون منصور اگر اینجا بسوزی

از آن خورشید شمعی برفروزی

نگردی پاک تا اینجا نسوزی

سزد گر نور عشقی بر فروزی

بعدلم گر کسی کردست روزی

در اینجاگاه بر بیچاره سوزی

فتادستی و هم در وی بسوزی

هم ازخود آتشی در خود فروزی

تو خوش میدار ایشان را دو روزی

که ایشانند هر ساعت بسوزی