بسوزد تر و خشک‌ونزدیک‌ودور

چه مرغ‌ و چه ماهی چه مار و چه مور

در «‌اشتاد» روز اسب و گاو و ستور

به گشن افگنی مایه گیرند و زور

ای غافل نشناخته زنگی از حور

وز جهل نداده فرق ظلمت از نور

عالم همه پر صدا ولی گوش تو کر

دنیا همه با ضیا ولی چشم تو کور

این خانه ویرانه که تا نفخه صور

چون جغد کند در آن نشیمن منصور

عدلیه بود به اسم و ظلمیه به رسم

بر عکس نهند نام زنگی کافور

نیست چون سَلم اگر خائن و دشمن چون تور

ایرجِ ایران، زیشان ز چه آمد مقهور

الله الله چه شد آن غیرتِ کشوادِ غیور

قارنا ساما دیگر ز چه خفتند به گور

ز خود دور کن جهل و کبر و غرور

ز کردار اهریمنی باش دور

چوشد چند فرسنگ از شهردور

بدیدی یکی شیر نر با غرور

بگفتند : گوچیسث کبر و غرور

چرا گشته ای از خداوند دور

بکندند ترعه به تدبیر و زور

ز دریا بدریا ببرد آب شور

منم داریوشی که از مهر هور

کنم چشم اهریمن از نور کور

چو سردار بحری بیامد حضور

مقاپیش گفتا ورا با سرور

بگفتا در این نیمه شب چیست هور

که داد چنین آه و افغان و شور

چگونه روم در شب ای برج نور

که بودم بهشت برین با تو حور

دو دلداده از هم چو گشتند دور

تو گوئی که از آسمان رفت نور

اگر شهربانی زند حرف زور

همان گه کنم زنده اورا بگور

دلی شاد و خندان سری پرسرور

جمالش منور بدی همچو هور

نموده است روشن جهان را بنور

تو گوئی ببالاست جشن و سرور

بسازد خیابان هم از شمع و نور

که از نور طالع شود روی حور

تو شمشیر و خنجر بینداز دور

پیاده شو از اسب خود بی غرور

بفرمای راحت کن ای شاهپور

که چشم بد از روی ماه تو دور