دلا منال گراز یار خویشتن دوری

که اختیار به دست تونیست مجبوری

ندیده چشم کسی ای نگار روی تو را

چه شد که درهمه عالم به حسن مشهوری

مدام سوره واللیل ونور می خوانم

[...]

مگرنه جان منی پس چرا ز من دوری

بیا که راحت روحی ومایه سوری

ز آدمی چو توحاشا که دروجود آید

فرشته ای وز نوری پری ویا حوری

چنانکه جان به تن و دل به بر بود مستور

[...]

چراغم را گر از تو نیست نوری

ز سعی من نزاید غیر دوری

به هر دردم اگر بخشی صبوری

نمایم صبر الاّ دردِ دوری

درون آموده از عقلی برون اندوده از نوری

یقین منسوج غلمانی مسلم رشته از حوری

زتارت خصم را سوکی بپودت دوست را سوری

اگر نه رزق هستی را کفیل از دست دستوری

بیا کز حد گذشت ایام دوری

کنم تا کی زمهجوری صبوری

اگر چه دوری از چشمان فایز

ولی با دل تو دائم در حضوری

نکردم در وفاداری قصوری

نه در صبر و شکیبایی فتوری

جفا هر چند دیدم فایز از یار

نکردم از جفاهایش نفوری

ز روی او یکی تابید نوری

وز آن نور آمد این عالم ظهوری

نه هر قلبی محق شد در حضوری

رود ظلمت ز نور ایدون نه کوری

ز مشکوه و زجاجت ور که دوری

نباشد هیچ پیدا غیر نوری

نبود اسماء حضرت را ظهوری

بخلق این انضمام افکند شوری

بجز یک ذات را نبود ظهوری

ظهور غیر او را نیست نوری

یکی را چشم بینا داد و نوری

که در جمعش ببیند بی‌قصوری

و گر لوامه شد از قلب نوری

بر او تابد کزو یا حضوری

به بیند پس مثال شمس نوری

شود طالع ز مطلع در ظهوری

تا اسیر من و مائی ز سعادت دوری

ز وصال همه یاران وطن مهجوری

با همه ما و منت طعمه مار و موری

من ندانم به چه امید چنین مغروری

ندانم از آن پس چه پیش آوری

شکیبا شوی یا که غم پروری

ای شورش عشق از تو شوری

مهر و مه و انجم از تو نوری

از عشق خودم ببخش شوری

در دیده ی دل فروز نوری

از دیده مردم ار چه دوری

در دیده دیده عین نوری