دل و جان را منوّر کن بنورش

ز طاعت جوی اینجاگه حضورش

جمله در اطوار و ادوار و خورش

عقل اینجا میکند زان پرورش

نیست غیر نور آدم را خورش

از جز آن جان نیابد پرورش

وگر نغز و پاکیزه باشد خورش

شکم بنده خوانند و تن پرورش

توانایی تن مدان از خورش

که لطف حقت می‌دهد پرورش

دگر زیردستان پزندم خورش

به راحت دهم روح را پرورش

دورها خیره مانده در دورش

خوشتر از راحت است هر جورش

زانکه بی‌علت است آن نورش

نیست معلول شادی و سورش

قدر طاعت همیرسد نورش

زنده زانی که دیده ‌ ای دورش

تا بدین واسطه رسد نورش

از کرم میکند ز خود دورش

و گر از پی لذّت هر خورش

شود ملتفت بهر تن پرورش

و گر بر هم آمیزد از هر خورش

نه ترتیب دیدست نه پرورش

بهرهٔ خود برد چو کام از خورش

یافت ز لذت دل و جان پرورش

درین همسایه شمعی هست و جمعی عاشق از دورش

که ما صد بار گم گشتیم همچون سایه در نورش

وجود بیدلان پست از سواد چین زلف او

روان عاشقان مست از فریب چشم مخمورش

به ایامی نمی‌شاید ز بامی روی او دیدن

[...]

به پیش خواجه رونق بخش و نورش

مدار از سایهٔ این خواجه دورش

میکن ار بینی از خرد نورش

به نصیحت ز بام و در دورش

دهی از قرب نیکوان نورش

کنی از صحبت بدان دورش

جلوه‌ای ده ز رونق و نورش

خاصه در دستگاه دستورش

ازو اندر آمد همه پرورش

که پوشیدنی نو بد و نو خورش

که فردا از آن‌گونه سازم خورش

کزو باشدت سر به سر پرورش