ز جانِ خصم ، شیطانِ سنانت

نگردد دور از لاحول گفتن

سرایِ آز از دستِ تو ویران

چُنُو زابلستان از تیغ بهمن

به روز رزمِ تو یک دشت لشکر

چو پیشِ طایری یک مشت ارزن

چنو ویسه ز قارن شد گریزان

گریزان گردد از بیم تو قارن

به خوانِ تن بود خصمِ تُرا دل

ز آو آتشین مرغِ مُسَمَّن

الا تا هست در افواهِ مردم

حسد ورزیدنِ گرگین به بیژن

نماید تا ابد گرگینِ جاهت

چو بیژن در میانِ چاه مسکن

نه او را دستگیری چون منیژه

نه او را دستیاری چون تَهَمتَن

الا تو حرفِ جَزم و نصب باشد

به قانونِ عرب حرفِ لَم و لَن

تو باشی ناصبِ اَعلامِ دولت

تو باشی جازِمِ اَعناقِ دشمن

به دستِ عدل بیخ ظِلم بُگسِل

به مشتِ دوست پشتِ خصم بشکن

اگر شد قافیه بعضی مکرّر

وگر آید ردیفِ نون مُنَوَّن

حضوراً عذر خواهم تا نگیرند

غیاباً خرده استادانِ این فن

منوچهری بدین هنجار گفتست

«شبی گیسو فروهشته به دامن»

چنین گفته است خاقانی بدین وزن

«ضمان دارِ سلامت شد دلِ من»

بود کون کردن اندر رأی کس کن

چو جلقی لیک جلقِ با تعفّن

بُوَد نزد خرد اَحلی و اَحسَن

زِنا کردن از این سان زن گرفتن

مودَّب، با حیا، عاقل، فروتن

مُهَذَّب، پاک‌دل، پاکیزه دیدن

نی غلطی رفت، ببخشا به من

دور شد از حَدِّ نِزاکت سخن

نازک و تنگ است مرا پیرهن

تر که شود نیک بچسبد به تن