زین حریفان وفا پیشه تنی

داشت دربار ز می چند منی

بمردی ستان داد من از زنی

بخوان از بر افسون اهریمنی

ببایستگی طرح شور افکنی

بشایستگی داستان برزنی

نیارد ستاره چو تو روشنی

ندارد چو تو چرخ شیر اوژنی

با لب لعل تو طوطی نکند هم‌سخنی

بگذرد پیش تو از دعوی شکرشکنی

سنبل زلف تو را باد پریشان سازد

بشکند عنبرسارایی و مشک ختنی!

گرچه ابروی تو شد قبله اسلام ولی

[...]

از غرور و نخوت و کبر و منی

طعنه بر ناداری ما میزنی

کمالی ندارد به این یک فنی

نداند فن تازهٔ جان کنی

حزبی و لیدری و انجمنی

جعل قانونی و درد وطنی

قبلۀ اهل یقین حل بوادی منی

کعبۀ اسلام و دین یافته اقصی المنی

کیست جز آن نازنین نغمه سرای «أنا»

نیست جز آنمه جبین رواق بزم دنی

از نالۀ «یا لیت امی لم تلدنی»

ارباب معنی

با این محیط فاسد و این مردم دنی

احمق کسی که تن دهد اندر «فروتنی»

با این محیط فاسد و این مردم دنی

احمق کسی که تن دهد اندر «فروتنی»

سهمگین‌ سمجی چو تاری مسکنی

بسته برروبش دری چون آهنی

پاسبانانی در آنجا صف زده

هریکی از خشم چون اهریمنی

کیست گویی اندربن در بسته سمج

[...]

ای روح روان که فارغ از این بدنی

جویای عزیزکردهٔ خویشتنی

ای خفته به خاک‌، من تو هستم تو منی

من فرزندم تو مادر ممتحنی

دل من برده ز نو لعبت شیرین سخنی

شاهدی‌، ماه رخی‌، سرو قدی‌، سیم تنی

رخ و بالایش چون ناری بر نارونی

دل من پیشش چون مرغی بر بابزنی

نوبهارا! چقدر خیره و رُک حرف زنی

سخت بَدمَسلَک و غوغاگر و شورش فکنی

تا به کی موی دماغِ من و امثالِ منی

چند اندر پی اصلاح امور وطنی

شاخهٔ زر گردد از او منحنی

لیک کند سرو، قوی‌گردنی

تو آشوب شهری و ماه منی

بزن «‌شهر آشوب‌» اگر می‌زنی

زمانه برانگیخت اهریمنی

به تن کردش‌ از خودسری جوشنی

پیشم آمد شبی بلایه زنی

نه زنی‌، آفتاب انجمنی