ورا دید بر زین ببسته چو سنگ

دو دست از پس پشت با پالهنگ

بر آن سان کجا بردمد روز جنگ

ز نفسش به دریا بسوزد نهنگ

گمانی نبردم که هرگز نهنگ

ز دریا بران سان برآید به جنگ

به آب اندر آمد بسان نهنگ

که گفتی زمین را بسوزد به جنگ

چنین تا لب رود جیحون به جنگ

نیاسود با گرزهٔ گاورنگ

همان شیر پرخاشجویم به جنگ

بدرم دل پیل و چنگ پلنگ

نخواهیم شاه از نژاد پشنگ

فسیله نه نیکو بود با پلنگ

که از ما یکی گر برین دشت جنگ

نهد بر کمان پر تیر خدنگ

به خشکی چو پیل و به دریا نهنگ

خردمند و بینادل و مرد سنگ

دلیران ما چون فرازند چنگ

که شد کشته کاموس جنگی بجنگ

ز زین کیانیش بگشاد تنگ

به بالین نهاد آن جناغ خدنگ

بکارش نیامد زمانی درنگ

چنین باشد آن کو بود مرد جنگ

برستی ز دریا و چنگ نهنگ

بدشت آمدی باز پیچان بجنگ

کنون دیو و پیل آمدستش بچنگ

بخشکی پلنگ و بدریا نهنگ

شده تیره اندر سرای درنگ

میان کرده باریک و دل کرده تنگ

پر از چاره و مهر و نیرنگ و جنگ

همان از در مرد فرهنگ و سنگ

نگر تا نداری دل خویش تنگ

بتابی ازو چند جویی درنگ

و دیگر که گیتی ندارد درنگ

سرای سپنجی چه پهن و چه تنگ

که چون او ندیدست شاهی به جنگ

نه در بخشش و کوشش و نام و ننگ

بدرد ز آواز او کوه سنگ

به دریا نهنگ و به خشکی پلنگ