به نزدیک خویشان و فرزند من

همان نامور خویش و پیوند من

بیا ای جگر گوشه فرزند من

بنه گوش بر گوهر پند من

گر جدا سازی بتیغ جور بند از بند من

از تو قطعا نگسلد سر رشته پیوند من

تلخ کامم، زان لب شیرین کرم کن خنده ای

چیست چندین زهر چشم؟ ای شوخ شکر خند من

غمزه خونخواره ات را گر سر عاشق کشیست

[...]

به استغنات میرم سرو استغنا بلند من

که خوش راضیست از تو جان استغنا پسند من

سرت گردم به رقص آور دلم را گرم سویم بین

که نیک است از برای چشم بد دود سپند من

من این تار نگه را حلقه حلقه می‌کنم اما

[...]

گفت تویی قابل پیوند من

هست سزاوار تو فرزند من

نبندد دشمن آتش زبان طرف از گزند من

به فریاد آورد دریای آتش را سپند من

نهالی بود استغنا، زمین گیر گرانجانی

به اندک فرصتی سروی شد از طبع بلند من

به روی دوزخ خونگرم حرف سرد می گوید

[...]

ور گرفتم تخت آمد بند من

گشت محکم عقده ی آوند من

هان بیارید آن یکی فرزند من

وان یکی نوباوه دلبند من

نیش غم تو نوش جان حنظل عشق قند من

میل خوشی نمیکند خاطر دردمند من

خط چو نبات خضر شد بر لب نوشخند تو

وه که بمصر میرود تحفه نبات و قند من

زلف تو هر طرف کشان دل بقفای او دوان

[...]

کاین بلند اقبال نی فرزند من

زانکه هرگز نیست اندر بند من

آمده سر وعدۀ سوگند من

زعفرا بگذر مشو پابند من

که بعد از من ای راد فرزند من

خرد پیشه پور هنرمند من

به شه گفت:کای پاک فرزند من

امید دل آرزمند من

چه ستواری ای دل گسل بند من

تورا بگسلاند خداوند من

بدو گفت پیر ای خداوند من

ببین بر دل آرزومند من

که ای تشنه لب کشته فرزند من

روان تن من جگر بند من

بریدی چنانکه تو پیوند من

بکشتی همه یار و فرزند من

که ای بی سپه مانده فرزند من

خزاندیده شاخ برومند من

به کام دل آرزمند من

یکی سر بر آر ای خداوند من

همی گفت: ای وای فرزند من

جگر بند من اصل پیوند من