نسازیم ازان رنج بنیاد گنج

نبندیم دل در سرای سپنج

ببازارگان گفت ما را سپنج

توان داد کز ما نبینی تو رنج

بدو گفت بهرام کایدر سپنج

دهید ار نه باید گذشتن به رنج

زیانی بود کان نیابد به گنج

ز شاه جهاندار اینست رنج

به بخت و سپاه و به شمشیر و گنج

ز کشور بگردانم این درد و رنج

که ایرانیان از پی درد و رنج

همان از پی بوم و فرزند و گنج

کسی کش نیازست آید به گنج

ستاند ز گنج درم سخته پنج

به تاوانش دیبا فرستم ز گنج

بشویم دل غمگنان را ز رنج

به لشکر همی‌گوید این گر به گنج

وگر شهر و کشور سپردن به رنج

من از شاه ایران نپیجم به گنج

گر از نیستی چند باشم به رنج

یکی کار پیش است با درد و رنج

به آغاز رنج و به فرجام گنج

ز گفت ستاره‌شمر جست گنج

وگرنه نبودش خود از گنج رنج

چو گنجور بشنید شد پیش گنج

به کار شمردن همی برد رنج

به خوبی نوا کن مر او را به گنج

کس از نیستی تا نیاید به رنج

مناره برآرم به شمشیر و گنج

ز هیتال تا کس نباشد به رنج

ز شاهان داننده یابید گنج

کسی را ز دانش ندیدم به رنج

گر آزاد داری تنت را ز رنج

تن مرد بی‌رنج بهتر ز گنج

چو من دشمنی کرده باشم به گنج

از او دید باید بسی درد و رنج

ز ده بن درمی رسیدی به گنج

نبوید جزین تا سر سال رنج

اگر بهر من زین سرای سپنج

نبودی جز از باغ و ایوان و گنج