نه کوشیدنی کان برآرد به رنج

روان را به پیچاند از آز گنج

به رفتن نباشند زین سان به رنج

درم داد باید فراوان ز گنج

چنان بد که یک روز با تاج و گنج

همی داشت از بودنی دل به رنج

پذیرد سپارد به گنجور گنج

بدان شاد باشم ندارم به رنج

به روم اندرون هرچ بودش ز گنج

فراز آوریده ز هر سو به رنج

میاز و مناز و متاز و مرنج

چه تازی به کین و چه نازی به گنج

فرستم نگر دل نداری به رنج

نیرزد پراگنده رنج تو گنج

که جز کشتن و خواری و درد و رنج

بیاگندن از چیز درویش گنج

به دوریش بخشم نیارم به گنج

نبندم دل اندر سرای سپنج

نیم خواستار سرای سپنج

نه از بازگشتن به تیمار و رنج

نخواهیم آگندن زر به گنج

که از گنج درویش ماند به رنج

گر امشب بدین خانه یابم سپنج

نباشد کسی را ز من هیچ رنج

به راهام گفت ایچ ازین در مرنج

بگویش که ایدر نیابی سپنج

همی از تو من خانه خواهم سپنج

نیارم به چیزت ازان پس به رنج

بگفتند و بهرام گفت ار سپنج

نیابم بدین خانه آیدت رنج

برو تیز و آباد گردان بگه نج

چنان کن کزین پس نبینند رنج

همی اندران جای آواز سنج

خروشش همی ره نماید به گنج

نبندم دل اندر سرای سپنج

ننازم به تاج و نیازم به گنج

تو چون یافتی ننگریدی به گنج

که ننگ آمدت این سرای سپنج

کدیور بدو گفت زین در مرنج

که در خان من کس نیابد سپنج