توئی آن آب کز دریای قلزم

حریفی در سبو افکند یا خم

دل عارف نگین خاتم جم

برد علم معارف فص خاتم

وگر خود گوید او عیسی بن مریم

ولایت را بود زیبنده خاتم

علی کو اولیا را هست آدم

ولایت را بود ختم مسلم

گلستانی ترست و سبز و خرم

گلست و یاسمینش اسم اعظم

دل عارف چو آید در طلاطم

ازو زاید هزاران بحر قلزم

که چون شد دل بعزم خویش جازم

ولی الله باشد بلکه خاتم

نگردد سیر احمد تا ابدگم

بود این بحر دائم در تلاطم

بدین سیرند ارباب مکارم

که این شمس و قمر راهست خاتم

درین دریا ز سر تا پای شد گم

بخویش این بحر آمد در تلاطم

زدم دریا و چونان بحر قلزم

لب من خشک و جانم در تلاطم

یکی را میبرد بر عرش اعظم

یکی را میکشاند تا جهنم

بدایات و نهایات اندر او گم

که پیدا گشته از اوهام مردم

بود گر عرش پر تعداد انجم

ببیدای دل عارف شود گم

مگو بر رهرو بی علم آدم

کزو بهتر بود کلب معلم

نبودی گردش گردون مسلم

نگردیدی اگر بر گرد آدم

بریز ای ساقی ای جامت سر جم

بساغر از خم اسمای اعظم

یکی در جنگ و جوش جیش مردم

گروهی جمله کالانعام بل هم

ز صنع مهدی این اکسیر اعظم

شود طرح و کند زر قلب آدم

ولی الله مطلق اسم اعظم

بود در سیر دوم سر آدم