گه آن نیامد که دیگر شما

پذیرید فرمان سالار ما

سرافراز مردا سرا مسلما

نبرده سوار بنی هاشما

هنوز از دم تیغ های شما

چکد بر زمین خون مردان ما

ز اولاد پیغمبر رهنما

چه خون ها که شد پایگیر شما

اگر دوستی ناله سرکن چو ما

به سوک شهنشاه ارض و سما

ببین کامد ای داور رهنما

چه از بد سگالان امت به ما

بگفت احمد (ص) آنست کورا شما

بدانید پیغمبر رهنما

کجا رفت ماه بنی هاشما

چه آمد به عبدالله و قاسما

پسر دختری داشت آن شاه ما

که در دین پس از وی بد او راهنما

بدوگفت: کاین پر بها خاتما

که ماند به انگشترین جما

چشم از پی جان بردن و رخ از پی یغما

در ملک دل ما!

زمین خاک در میخانهٔ ما

فلک یک گردش پیمانهٔ ما

حدیث سوز و ساز ما دراز است

جهان دیباچهٔ افسانهٔ ما

به من گفتند کاین لالا و ماما

کُهن خدمتگزارانند بر ما

ریخت زین واقعه بال و پر سلطان هما

شاهد غیب نما

آن حبیب و صد معراج‌،‌ آن کلیم و صد سینا

حیدر احد منظر احمد علی سیما

بزم قرب را محرم‌، راز غیب را دانا

در جمال او ظاهر سر علم‌الاسما

گر درآیی به محفل علما

ویژگان علوم ارض و سما

لاجرم دزد زد به خانهٔ ما

کرد پر شیون آشیانه ی ما

همه جمع گشتند بر دور ما

همه زار گشتند از حال ما

ز من شنو که چه سان سخت شد به من دنیا

زنم ز گُرسَنِگی داد عمرِ خود به شما

نبود هیچ به جز خاک، فرشِ خانهٔ ما

به جز گرسنگی و حسرت و غم و سرما