آفرینی که این مغفل کرد

روز عیش مرا مبدل کرد

از جهالت در آن تعلل کرد

وز شناساییش تجاهل کرد

زور برجست و رو به منزل کرد

چشم درویش خاک ره گل کرد

دختر رز به شیشه منزل کرد

گرم خون بود جای در دل کرد

زبانرا مرغ دستان سنج دل کرد

ترنم را بنام او بحل کرد

محبت را کلید گنج دل کرد

ملامت را بخون او بحل کرد

ز دستش بحر و کان را منفعل کرد

به تیغش خون دشمن را بحل کرد

بگفتا؛ رام لنکا را قتل کرد

سراسر شهر دیوان را خلل کرد

نماز شام چنان نشئة میش گل کرد

که آفتاب ز بدمستیش تنزل کرد

نسیم زلف تو زد بر دماغ او هر گاه

صبا به عهد تو میل شمیم سنبل کرد

مگر به باغ تو بودی که امشب از بلبل

[...]

زهی رفیع جنابی که درگه عالیت

سپهر را به بسیط زمین تشکل کرد

عروسی معنی طبعم بعقد نظم نداد

که جز بزیور مدح تواش تحمل کرد

رهی بخواستن قطعه از جناب تو دوش

[...]

دل اگر از غم او کار مرا مشکل کرد

آنچه با من غم او کرد غمش با دل کرد

دید گردون که هلاک از ستم او نشدیم

دل بی رحم بتان را به جفا مایل کرد

ز آب چشم آنچه کشد مردمک دیده سزاست

[...]

چشم مستش نه همین غارت دین و دل کرد

که به یک جرعه مرا بی خود و لایعقل کرد

چشم بد دور ازین فتنه که عاقل برخاست

که به یک جلوه مرا از دو جهان غافل کرد

زد به یک تیغم و از زحمت سر فارغ ساخت

[...]

راه من، عشق بتان، راهبر من دل کرد

شکرللّه که مرا مرشد من کامل کرد

پندم از عشق مده گر شده‌ام دیوانه

کرد دیوانه مرا آن که ترا عاقل کرد

به دو عالم نشود خاطر غالب قانع

[...]

آن کس که سرشت مازِ گل کرد

گل را به چهل صباح دل کرد

راه من، عشق بتان، راهبر من دل کرد

شکرللّه که مرا مرشد من کامل کرد

از آن بهر تو حق آن را مثل کرد

بصورت نور معنی ار بدل کرد

توانی هم تو رفع این علل کرد

بصوفت تیرگیها را بدل کرد

بهر طوری که حق با او عمل کرد

هم او بر خلق حق دو راز دغل کرد

تلای حقش شمع رسل کرد

بحکم انما مولای کل کرد

هر کس که در این دار فنا منزل کرد

اوضاع کمی به خون دل حاصل کرد

تا رفته که کنج راحتی بنشیند

مرگ آمد و اندیشه او باطل کرد