خوش است اگر بگذارد در این سرا اجلت

ولی اگر چه برنجی نباشد این محلت

چو باد می گذرد عمر و پیش تو با دست

نه عمر ، باش که جای دگر کند خللت

چو صرف می کنی از عمر هر نفس چیزی

[...]

خورده از تبریزیان سیلی و لت

وز قهستان و عمل در معزلت

اگر راه یابد حسد در دلت

فرو ماند از کار، آب و گلت

مردهٔ جهلی چه سود آب و گلت

علم خوان تا زندگی یابد دلت

گر بجهد اینجا رسانی منزلت

آنچه مقصود است گردد حاصلت

علم کسبی گر نباشد حاصلت

علم میراثی نیاید در دلت

دانش نفس ار نباشد حاصلت

کی خبر یابی تو از جان و دلت

دگر یک زان شهاب دین و دولت

بدات او مباهی ملک و ملت

بندۀ خاص گردد از ذلت

عذر عامی نهد ز هر زلّت

دل آشفته شام مه منزلت

روان گشته آب از چه بابلت

به سر با قمرسائی کاکلت

به رخ بر سمن‌سائی سنبلت

کنم نام پیغمبر مرسلت

اگر پاس داری زبان و دلت

آمد به برج عاشقان، ماه مبارک منزلت

ای ماه مهر افزون من، بادا مبارک، منزلت

خلوت سرای چشم و دل، این شسته و آن، رفته‌ام

فرمای و بنشین، ای صنم، هر جا که می‌خواهد دلت

تو سرو باغ جنتی، از جوی جان بر خاسته

[...]

غنیمت شمر پیش از آن کاین گلت

شود زرد و نسرین دهد سنبلت

برهاند ز رنج آب و گلت

برساند به سر جان و دلت

با هر که نشستی و نشد جمع دلت

وز تو نرمید زحمت آب و گلت

نیست بی «عین » علم جز زلت

نست بی «زای » زهد جز علت

هر چه فتد سری ازان در دلت

معنی نو گردد ازان حاصلت

ندیده از بزرگی هیچ قلت

ازو در گفت هفتاد و دو ملت

گدشت از صحبت ارباب عطلت

گهی خلوت گزیدی، گاه عزلت