دانهٔ جوز در زمین می‌کاشت

که به فصل بهار سبز شود

جوزه ده سال عمر می‌خواهد

که قوی گردد و به بار آید

تو که بعد از دو روز خواهی مرد!

گردکان کِشتنت چه کار آید؟‌!

دگران کاشتند و ما خوردیم

ما بکاریم و دیگران بخورند

‌گفت انوشیروان به دهقان زه

زین حدیث خوشی که کردی یاد

چون چنین گشت شاه‌، گنجورش

بدره‌ای زر به مرد دهقان داد

تو شنیدی که منم برخی شب‌

آری اما نه چنان ابراندود

بی‌فروغ مه و نور کوکب

چون یکی زنگی انگشت‌آلود

یک ره این پردهٔ غمناک بدر

وین سیاهی ببر ای روز سپید

ورنه‌ای هیچ صباح محشر

سر برآر از عدم ای صبح امید

آن سیه لحظه که از گرسنگی

رخ اطفال وطن گردد زرد

سبزخطان و جوانان همگی

بیرق فتح به کف بهر نبرد

در دهر بزرگ یادگاری

کردم ز برای خویش بنیاد

بنیاد بنای پایداری

بی‌یاری دست من شد ایجاد

خار و خس روزگار ناساز

سد کردن راه او نیارد

چون بانی خود ز فرط اعزاز

سر پیش کسی فرو نیارد

تا اختر نحس نامرادی

این پنبه زگوش خود برآرد

وز چشم فلک ز فرط شادی

اختر عوض سرشگ بارد

بهتر از زنده در چنین مرقد

آن که مرده است و خفته زیر لحد

سوی لا و نعم نمی‌پوبد

هر چه بایست گفت می‌گوید