پیش از این اندر زمین‌، جن و پری

با ملایک داشتندی همسری

لطف حق ما را چراغ راه بود

فقر و آسایش به ما همراه بود

من ز اهریمن شدم زآن رو نفور

بر تو دل بربسته‌ام از راه دور

لیکن این دیوان که نزدیک منند

جملگی بر سیرت اهریمنند

برنهاد آن هدیه‌ها در پیشگاه

پس زمین بوسید پیش پادشاه

زان سپس آن نامه‌ها را برگشاد

شاه شاهان را به خوبی کرد یاد

خواسته بانو ز پور اوشهنگ

عقد صلح‌ و رسم‌ مهر و مرگ جنگ

شاه شاهان شهریار هوشمند

دیو دیوان را رها سازد ز بند

اهرمن خصم خدا و آدمی است

اهرمن‌ را روی استخلاص نیست

گرچه‌ خود بی‌مرگ ‌و جاویدان بود

لیک جاویدان درین زندان بود

خواست تا پاسخ گزارد دیو خشم

دیو آزش بنگرید از زیر چشم

جمله دیوان در برش زانو زدند

هدیه‌ها برداشته بیرون شدند

زین دو دلبر بهترند آن دو هیون

زان که خوبند از برون و از درون

اسب‌ خوب ‌از جنگ ‌بیرونت کشد

جفت ‌بد بر تخت در خونت کشد

من اگر بودم به جای پادشاه

این دو زن را راندمی زین بارگاه

شاه گفت این زفت‌رویی خود مباد

کآدمیزاد از زن و اسب است شاد

آن‌دواز بیمش بلرزیدند سخت

چون‌زطوفانی‌قوی‌، شاخ درخت

لیک‌ناهید از عطوفت خندخند

گفت کاین دو خوبرو زان منند

ساقی گلچهره بده آب آتشین

پردهٔ دلکش بزن ای یار دلنشین

ناله برآر از قفس ای بلبل حزین

کز غم تو، سینهٔ من‌، پر شرر شد

زنی کاو به جهان هنر ندارد

ز حسن بشری خبر ندارد

بناز ای زن با هنر که عالم

گلی از تو شکفته‌تر ندارد

زنانی که به جهل در حجابند

[...]

امروز ازین خجسته مقدم

ارکان وجود شد مشید

پیغمبر آخرالزمان کرد

نوری که قدیم بود و بی‌حد

کاو بود نتیجه آخر کار

[...]

چون که نَنْهادید بر قانون و بر خویش احترام

مُستَبِدّین از شما یک‌یک کشیدند انتقام

پس همان بهتر که لب بربندم از گفت و شنید

مُستَمِع چون نیست باری‌، خامُشی باید گُزید

با آن‌همه‌ طبع سرقت و بی‌رحمی

بالله که چو سارقین شهری نبُدند

«‌در بند تو بودم‌ من زین پیش و کنون نیز»

«‌شاید که نباشی تو مرا اکنون در بند»

لیک چو بُد خیره‌سر و مستبد

ملت کردند به مشروطه جد

زان که بد اسلام در آن ک به‌جد

یک جهت و متفق و متحد

جز تو ندارم خبر از نیک و بد

بی‌خردم بی‌خردم بی‌خرد

به قصد سپیدان بیفراشت قد

سیه‌رو برد بر سپیدان حسد

امروز ازین خجسته مقدم

ارکان وجود شد مشید