مورز ایچ در مهربانی دروغ

که روی دورویان بود بی‌ فروغ

وزو فرهٔ مردمی کم شود

به روز پسین کار در هم شود

بود نازش مرد دانا به جان

به جان شاد باش ای پسر تا توان

که تن همچو مشگی بود پر ز باد

نماندش چیزی چو بادش گشاد

یک سو سپهدار شد فتنه را سد

یک سو یورش برد سردار اسعد

ضرغام پر دل‌، آمد ز یک حد

بر کف گرفتند تیغ مهند

دوستان از دوستان یاد آورید

زین جدا از بوستان یاد آورید

عندلیبی را که دستان‌های دهر

کرده دور از آشیان یاد آورید

از غریبان هر کجا یادی رود

[...]

چون پریزادان چنین دیدند کار

نیمشب کردند از آن کشور فرار

لیک مهترشان اسیر شاه شد

بندی طهمورث آگاه شد

کوچکان محکوم پیر خانمان

خانمان‌ها زیر حکم خاندان

خاندان‌ها تابع زندو بدند

زندوان فرمانبر دهیو بدند

ز انقلابات طبیعت‌، خیل خیل

رعد و برق‌ و لرزه و طوفان‌ و سیل

قوم را گه بیم و گه امید بود

تکیه‌گهشان آتش و خورشید بود

شد پری بانو به لشکر پیشرو

لشکری از جنیان آورد نو

خیل تهمورث به ترکستان رسید

رزمگاهی بس بزرگ آمد پدید

شد نهٔکدل‌،‌ بلکه صد دل شیفته

شعله سر زد زان دل نشکیفته

در زمان فرمان‌ به ترک جنگ کرد

جانب بنگاه خویش آهنک کرد

نیزه برکف‌، شهریار کینه‌خواه

تاخت باگردونه گرد حربگاه

چون به‌ نزدیک‌ صف‌ دیوان رسید

دیو وارون نعره از دل برکشید

کای پریزادان و دیوان‌، الامان

ز آدمی گشتم غریوان‌، الامان

پادشاهی بسته‌ام‌، یادم کنید

بندیم‌، زین بند آزادم کنید

در افق شد زهره گرم دلبری

کاه پیدا، گه نهان‌، همچون پری

می‌زدند انجم برین چرخ بلند

چون پری‌زادان به مردم پوزخند

گرد لشکرکنده‌ای کندند ژرف

از دوسو بگذاشته راهی شگرف

شاه جنگی باگروهی شیرمرد

مانده بیدار اندر آن دشت نبرد

در بر بانو، زن و مردی فقیر

برده بودند از بنی آدم اسیر

آن جوان زن‌، نام او میشایه بود

شوهر او میشی پر مایه بود

گفت با آن هر دو اسرار درون

آنچه بایست از فریب و از فسون

راز عشق خویشتن افشا نمود

جمله کالای نهان را وا نمود

هدیه‌های جنیانه راست کرد

کوزه‌های زر و جام لاجورد

پرگلاب و شکر و دوشاب و قند

خوابگاهی نرم و خرگاهی بلند

دو رسول آدمی را با پیام

کفت تا شبگیر بنهادند گام

همره آنان پیامی شوق‌مند

چرب‌تر از شیر و شیرین‌تر ز قند

کارشان پروردن گاو و رمه

با کشاورزی سر و کار همه

نسل‌ها را سال و مه کرده زباد

با طبیعت داده دست اتحاد

گفت میشایه که ای فرّخ‌ پدر

یادگار او شهنگ نامور

ای ز تو نسل کیومرث ارجمند

شاه زنیاوند و میر دیو بند

دشمن اردیبهشت و بهمن است

خصم‌ هرمزد است‌ و خود اهریمن‌ است

از حسد اوکشت گاو ایوداد

خورد از بیداد، کیومرث راد