گشته از تیغ محبت غرقه در دریای عشق

خیمه در بالای صحرای «فنا فی الله» زدند

دست غیب آمد برون زد! قرعه ی خل اللهی

سکه ی شاهی به نام شاه عبید الله زدند

حلقه سان پشت نیاز خویشتن کردند خم

هر یکی از جان و دل فریاد یا مولا زدند

بی نوا، سلطان، گدا، خاقان، مسکین، محتشم

پشت پا از جان و دل بر حشمت دنیا زدند

مست و مخمور از خمار خمره ی دیدار حق

گوئیا در سینه ی وی آتش سینا زدند

طلعتش در گلشن دل دلربا و نازنین

آفتابی را مگر بر شاخه ی طوبا زدند

آری آری چون «وفایی» زین سبب شاه و گدا

بوسه بر آن آستان آسمان فرسا زدند

بر «وفایی» رحمتی، قربان دربان توام

همتی کن نفس و شیطان ره تقوی زدند

زنده کردی جان مشتاقان دوست

گر نه انفاس مسیحا، این چه بود؟

بودند علی و ذات احمد

یکنور ببارگاه سرمد

چون عهد وجود گشت معهود

چون مهد شهود شد ممهد

آئینه شکافت از تجلی

[...]

بالای مکان فوق زمان ذات ممجد

کز نقص زمانی و مکانی‌ست مجرد

فرزند نبی جفت ولی طاق مؤید

طاق حرم عصمت او قصر مشید

مر این انجیل را ده نور بیحد

ز اشراقات فرقان محمد

احد چون گشت ساری گشت بیحد

یکی معدود شد بیرون شد از عد

بود این قیل و این قال از تمرد

و یا باشد پذیرای تعدد

که این دولت بدین معراج اسعد

بود معراج درویشان احمد

اگر بر جزء اسمای محمد

مسمی شد بود ختم مقید

چو از تحدید رست آن ظل ممتد

فرو پیوست با انوار بیحد

دو قسمست این غنی الذات مفرد

نخستین مطلق و ثانی مقید

بدین تاء/سیس و این تحقیق لابد

بود خاتم پذیرای تعدد

اگر من گفتمی سبحانی از خود

شد ستم کافر و گبرو بدودد