تیره باشد پیش روشن رای او روز سپید

پست باشد پیش عالی قدر او چرخ بلند

کافران زو پند نشنیدند بسپردند جان

برگزید از بیم او کافرستان امروز پند

گاه بخشیدن ندارد رأی او روی و ریا

گاه کوشیدن ندارد طبع او دستان و فند

بد رسد گویند شاهان را ز دستوران بد

جز کنون این داستان را کس نیابد دلپسند

ای جهانت پیشکار ای روزگارت زیر دست

ای سپهرت رهنما ای کردگارت یارمند

تا بود کرم از گزند و تا بود رامش ز سود

تا بوند از سور خرم همچو از ماتم نژند

مرزها را هر زمان پیراهن از مینا دهد

شاخها را هر زمان پیرایه از مرجان کند

ابر پنداری که با باد بهاری دشمن است

کابر درافشان کند چون باد مشگ افشان کند

در میان لاله زار آید برغم ابر باد

تا چو کریان کرد ابر او لاله را خندان کند

کوه و صحرا را زمانه خلعت صنعا دهد

باغ و بستان را هوا چون روضه رضوان کند

چون هوا مشگین سپر دارد شمر سیمین زره

گلبن از پیروزه تیر و بسدین پیکان کند

هرکسی اندر نشاط وصل باشد پشت راست

هر تنی افغان و زاری از غم هجران کند

چون که در هجران میوه شاخ دارد پشت راست

چون که بلبل در وصال ارغوان افغان کند

چون شب هجران خوبان روز بفزاید همی

شب چو روز وصل بت رویان همی نقصان کند

عاشق مهر است نیلوفر که چون او شد نهان

اندر آب دیده روی از هجر او پنهان کند

دلبری پر بند و دستان بر دل من چهر شد

زو همی پیچد دل و جان تا همی پیچان کند

دیده دید آن دلستان را تا بدو شد فتنه دل

چون ننالد جان ز دل دل دیده را تاوان کند

تا دو یاقوت گهر پوشش بدید این چشم من

چون کف شاه جهان هر دم گهرباران کند

آفتاب شهریاران جهان میر اجل

آنکه تیغش با اجل هر ساعتی پیمان کند

خسرو لشگر شکن سالار شاهان بوالحسن

آنکه کمتر سائلش با معطیان احسان کند