هرکه تنها روی کند عادت

همچو خورشید شب کند غارت

خوی شیران پذیر با صولت

همچو گربه مباش دون همّت

عقل داند به عقل باز شناخت

دیده را جز به دیده نتوان یافت

ذرّه‌ای تیغ شاه با صولت

عدد خلق کشت در خلقت

همه چون حور و آدمی صورت

همه چون شیر و اژدها صولت

کافرم گر تو زین ره و سیرت

هیچ بینی به چشم سر جنّت

حاجب خاص را همان ساعت

بفرستاد از پی دعوت

فرق ناکرده محنت از منحت

عقل از ایشان بداشته عدّت

همه را زرق و حیلت است آلت

نیست از علم و حلمشان عدّت

اصطناع کرمت مانع هر شدت

و ارتفاع هممت دافع هر ظلمت

تا جهان است در او باد ترا لذت

تا زمان است در او باد ترا حشمت

رسیده ماه محرم بسال پانصد و شصت

ببارگاه وزیر خدایگان بنشست

که تا نظر کند اندر جمال طلعت او

که هیچ شه را مانند او وزیری هست

خجسته رأی و همایون لقا و فرخ فال

[...]

«گندم فضل خدای از بهر تو

کشته اندر دستگرد کبریاست »

«آسیابان آفتاب نوربخش

آسمان تیز گردت آسیاست »

«آسیاهای تو را از بهر آرد

زیردلو صدق در؛سنگ صفاست »

«رکن دوکان تو در شهر خرد

بر سر بازار سدرالمنتهی است »

«از خمیر لطف دل قرص سخن

وز تنور نور جان نور و ضیاست »

«نیز بهر طعمه جسمانیان

کاسه و خوان را تریدد و غباست »

«کز برای واجب روحانیان

لقمه تسبیح در حلق دعاست »

«نان موزون توای طباخ روح

ناقدان سختند نفزود و نکاست »