آنکه را دیده نیالود به‌ خواب

دیده‌بانش کرم دادار است

تیره شد دیده و شد ختم کتاب

لیک‌ نوز این‌ شب‌ غمناک بجاست

سپری گشت ز چشمانم خواب

چون‌ غم‌ آید به‌ میان‌ خواب کجاست

این بود حال غریبی چون من

در یکی کشور بیداد سرشت

مانده بیگانه به شهر و به وطن

چون مؤذن به کلیسا و کنشت

شو سوی مدرسه‌ای دختر زار

ای زن باهنر سیصد و بیست

واندر آن عهد همایون یاد آر

تا بدانی پدرت کشتهٔ کیست

لیک دانم که در آن عهد و زمن

این مصائب همه با یاد شماست

جستن کین من و ملت من

اندر آن روز، ورستاد شماست

در نگارستان به ناحق کشته شد قائم‌مقام

حاجی میرزا آقاسی آن جاه و مقام را یافت

استخوان‌های ساق و بازو و کِتف

می‌خورد تاب‌ ازین‌ شکنجهٔ سفت

آن کارگری که می‌خورد نان جوین

با زحمت دست

بنی پال گفتند خود در گذشت

بخاک سیه هست او را نشست

هرا پاک گفتا که فرمان تر است

بکوشم بسازم همه کار رات

شنیدم که لیدی بسی با صفاست

همی پایتختش خوش و دلگشات

بگفتند گرزوس پس برنشست

سپاهش فراری شد از کوه و دشت

زمین رود خون شد هوا تیره گشت

بدشمن از آن جنگ آمد شکست

پس آنگه چو نیمی زشب بر گذشت

گرفتند هر یک چراغی بدست

برفتند شادان و خندان بدشت

غزالان بیایند شاید بشست

بگشتیم اینقدر اطراف دشت

مبادا تو را شیری آرد شکست