معلوم من نشد که ز احداث روز و شب

با او چه کرد گردش ایام بلعجب؟

در جام او چه کرد جهان زهر یا شکر؟

در دست او چه داد فلک خار یا رطب؟

و ما ساد الفتی الا اذا ما

یخلصه البیاض عن الخضاب

اذا لم تکن فی دی الحیوة عذوبة

فان رحیق الموت احلی و اعذب

تری اخلاقهم مزجت بجود

کماء المزن یمزج بالشراب

جانور نبود بجز طعمه طلب

جانور را زوست شادی و طرب

خاکش همه عبیر و بساطش همه حریر

آبش همه گلاب و نباتش همه مذاب

بر روی جویبار ریاحین رنگ رنگ

مانند سیم شاهد بر جدول کتاب

وز سوسن وز سنبل و نسرین تنگ تنگ

مانند ماهروی چمن رفته در نقاب

لاح الصباح المختفی والدیک نادی بالطرب

قم فاسقنی ثم اسقنی یا بدر ماء کاللهب

می ده مرا می ده مرا کاندر غمت می به مرا

لب بر لب امشب نه مرا کامد ز غم جانم به لب

یا من له قلبی فدا و صلا علی رغم العدی

[...]

اکنون که شد از دست من . . .

وصل تو که جان من بدو یافت طرب

جان من و تیمار فراقت همه روز

دست من و دامان خیالت همه شب

تَقَشع غَیم الهجر عَن قمرِ الحُبّ

و اَشْرَقَ نُورُ الصُّبْحِ فِی ظُلمَةِ الْعَتبِ

و جاءَ نسیمُ الْاِعْتذارِ مُحَفّفاً

فَصادَفَهُ حسنُ الْقبُولِ مِنَ الْقَلْبِ

تقشع غیم الجهد عن قمر الحب

واشرق نورالصبح فی ظلمة الغیب

وجاء نسیم الاعتذار مخففا

فصادفه حسن القبول من القلب

ذکر تو مرا مونس یارست بشب

وز ذکر توام هیچ نیاساید لب‌

جئتک مسترفدا بلا سبب

الیک الّا بحرمة الادب‌

فاقض امامی فاننی رجل

غیر ملحّ علیک فی الطّلب‌

رازیست مرا با شب و رازیست عجب

شب داند و من دانم، من دانم و شب‌

نام تو مرا مونس و یارست بشب

وز ذکر توام هیچ نیاساید لب.

فهتف هاتف:

و أنارهین جنادل و تراب‌

اتانی بجنّی بعد هدإ و رقدة

و لم یک فیما قد بلوت بکاذب‌

ثلاث لیال قوله کل لیلة:

اتاک رسول من لویّ بن غالب