ز غولان فرو ماند اندر عجب

ز بس غول دید اندر آن تیره شب

چه بگریخت خورشید تابان ز شب

زمانه ز گفتار بربست لب

چو مردی بگو نام در تیره شب

چرا بسته داری ز گفتار لب

تا شاه نشاط دجله کردست امشب

اندر دل بندگان فزودست طرب

دریاست شه پاکدل پاک نسب

دریا به ‌میان دجله در هست عجب

چو آگاهی آمد به شاه عرب

که آمد شهنشاه والانسب

ز یزدان همی خواهمت روز و شب

به نفرین دشمن گشاده دولب

پدرش ابرهه شاه والانسب

اگر دولت ارش رانی لقب

که من روزه نگشاده ام جز به شب

همان بسته دارم ز گفتار لب

در آن بیشه آن مردمان روز و شب

گریزان، خلیده دل و خشک لب

سواران هر دو سپه روز و شب

بمانده دهن تشنه و خشک لب

غریوان و زاری کنان روز و شب

همی بود یک هفته بسته دو لب

ز سرما شده خشک و بسته دو لب

گذشته بر او ماه دی، روز و شب

فرود آمدندی چه روز و چه شب

وز آن کشتگان بستدندی سلب

ز یزدان همی خواست پوزش به شب

زمانی نبست از نیایش دولب

نه خورد و نه خفت او سه روز و سه شب

نه با کس گشاد از غم و درد، لب

چو در طالع خویش دید آن ذنب

دژم گشت از آن، شاه والانسب

ز سستی بپرهیزدی روز و شب

نجنباندی بربدی هیچ لب

در این گیتی آویخته روز و شب

نجنبدش بر یاد آن سر دو لب

سر از گردن آویخته روز و شب

ز تیمار بسته ز گفتار لب

بدو گفت کای نیکدل، روز و شب

پدر خواندت چون گشاید دو لب