تا بپوشد زمین ز سبزه لباس

تا ببندد هوا ز ابر نقاب

عزی و همچو عز محبب باش

سیفی و همچو سیف نصرت یاب

بر تو فرخنده باد ماه صیام

خلد بادت ز کردگار ثواب

ای مایه سعادت ای بوسعید

ای از سعود گشته مرکب

جاهت ز چرخ یافته میدان

رایت ز مهر ساخته مرکب

روحی ز عیب و نقص منزه

عقلی به ذات و عرض مهذب

چون صدر تو که یابد مقصد

از جود تو نشسته مرتب

بازم قضا فکند چو صرصر

ناکام در مسالک مسبب

اندر مضا شهابم گویی

چون چرخ پوشد سلب مسلب

در کردهای او هم دارم

در زیر ران هیونی اشهب

آن کوه را چو ابر مهیا

وآن دشت را چو باد مجرب

پیچان به پس و پیش چو لبلاب

گردان به چپ و راست چو کوکب

پر نیش عقربم همه زنده

از انتظار . . . عقرب

ناگه بر این ستام مرصع

گردون کشد جلال مذهب

تا روز در دعای ملاقات

برداشته دو دست به یارب

تا طلعت تو باز ببینم

راضی نیم به بخت مراقب

ای از هنر به مدح معین

وی از خرد به شکر معاتب

چون دست تو نیارد گردون

چون رای تو نیارد کوکب

هم سیرت فرشته ای از آنک

گردت زمانه داد معرب

اقبالها بساز دمادم

زآن خورده جام های لبالب