نگشته بود ابوبکر گر مرا ناهی

نمی‌نمودی از کشتن تو کوتاهی

که گر مظلوم بهر داد خواهی

شبی آهی کشد یا صبحگاهی

بلی (صامت) سر خاک سیاهی

بود به از هزاران تخت شاهی

به فرق پاک دستارش گواهی

دهد کز فقر جست او تاج شاهی

در هر صفتی اعظم اسمای الهی

اندر فلک صورت نبود چو تو ماهی

عالم همگی بندهٔ شرمنده تو شاهی

نه غیر تو حقی نه ملاذی نه پناهی

بدراعه مهست و درع ماهی

براز ابعاد و بیرون از تناهی

کلک تو بارک الله بر ملک و دین گشاده

صد چشمه آب حیوان از قطره سیاهی

تیغی که آسمانش از فیض خود دهد آب

تنها جهان بگیرد بی منت سپاهی

آفتابی‌ست در این چرخ مبینش ماهی

فیلسوفی‌ست بر این تخت مخوانش شاهی

عالم با هنری خسرو کار آگاهی

ملک با خردی شاه عدالت‌خواهی

پادشاهی است که شاهی نکند سالی و ماهی

هر گدائی شده در دوره او صدری و شاهی

مشو ای غنچهٔ نورسته دلگیر

ازین بستان سرا دیگر چه خواهی

لب جو، بزم گل، مرغ چمن سیر

صبا ، شبنم ، نوای صبحگاهی

جهان کز خود ندارد دستگاهی

به کوی آرزو می جست راهی

ز آغوش عدم دزدیده بگريخت

گرفت اندر دل آدم پناهی

نظر تو همه تقصیر و خرد کوتاهی

نرسی جز به تقاضای کلیم اللهی

راه کور است بخود غوطه زن ای سالک راه

جاده را گم نکند در ته دریا ماهی

حاجتی پیش سلاطین نبرد مرد غیور

[...]

برون زین گنبد در بسته پیدا کرده ام راهی

که از اندیشه برتر می پرد آه سحر گاهی

تو ای شاهین نشیمن در چمن کردی از آن ترسم

هوای او ببال تو دهد پرواز کوتاهی

غباری گشته ئی آسوده نتوان زیستن اینجا

[...]

مسلمان آن فقیر کج کلاهی

رمید از سینه او سوز آهی

دلش نالد چرا نالد نداند

نگاهی یارسول الله نگاهی

جوانی خوش گلی رنگین کلاهی

نگاه او چو شیران بی پناهی

به مکتب علم میشی را بیاموخت

میسر نایدش برگ گیاهی

بباد صبحدم شبنم بنالید

که دارم از تو امید نگاهی

دلم افسرده شد از صحبت گل

چنان بگذر که ریزم بر گیاهی

درین گلشن ندارم آب و جاهی

نصیبم نی قبائی نی کلاهی

مرا گلچین بدموز چمن خواند

که دادم چشم نرگس را نگاهی

گشودم لب به عرضِ بی‌گناهی

نمودم از خطاها عذر خواهی

شنیدم تا شدی عارف کلاهی

گرفته حُسنت از مه تا به ماهی

گر سوی ملک عدم باز بیابی راهی

شاید از سر وجودت بدهند آگاهی

تو گر از چاه طبیعت بدر آئی بیرون

یوسف مملکت مصری و صاحب جاهی

در ره مصر حقیقت که هزاران خطر است

[...]