حفیظ اسمی است کاشیاءرا کماهی

نگهدارد ز آسیب و تباهی

بود عبدالصمد بی‌اشتباهی

خلایق را همه قصد و پناهی

به ربقه اوست از مه تابماهی

دهد بر هر که خواهد پادشاهی

اگر جنبد ز بادی پرکاهی

ز عبرت سوی او دارد نگاهی

نبرده تا کسی سویش پناهی

نه غوث است او بود قطبی و شاهی

بهر دوری بود قطبی و شاهی

بود هم ضد او ابلیس راهی

نیرزد جامه‌ات گر قدر کاهی

چه باک او را اگر پوشیده شاهی

بگرمابه روان شد صبحگاهی

لباسی دید از صاحب کلاهی

بهر دوریست وارث دین پناهی

رسد میراث شاهان هم بشاهی

نداری قسمت از تخت و کلاهی

بآن کو دارد این نبود گناهی

گر آید پیش فکرت گاهگاهی

که جمع مال را نبود گناهی

شنو از واردات ار مرد راهی

بدل آماده الطاف شاهی

مثل باشد سیاهی سیاهی

هم انسانیت انسان کماهی

بجز کشف اندر آنجا نیست راهی

براهین ظلمت است و کشف ماهی

دلم به یک نظر آمد اسیر چشم سیاهی

شنیده ای که اسیر آورد کسی به نگاهی؟

ببین که زلف سیه پرده بسته صبح رخش را

چها به روز من آورده است دزد سیاهی

ستاره سوخت مرا، ای عجب ز اشک دو دیده

[...]

سوسن چو من اندر چمن حمد الهی

گویاست به شکر نعم نامتناهی

آن شاه که بخشد به جهان افسر شاهی

هر ذره به جود و کرمش داد گواهی

در تجلی شد به شهر طوس انوار الهی

منجلی از پرتو آن نور شد مه تا به ماهی

زیب و زینت یافت تاج سروری اورنک شاهی

جنت‌الفردوس شد آفاق از رفع مناهی

تویی که بر همه شاهان و سروران شاهی

تویی که بر فلک عزت و علا ماهی

سبب ز چیست که مقتول تیغ بدخواهی

تویی که آیینه ذات پاک اللهی

بهر تو زنده کنم گاو تو را اگر خواهی

تا شود بر تو عیان دعوی سر اللهی

بود که بازوی سرپنجه یداللهی

کند خراب جهان را ز ماه تا ماهی