درین خمخانه شیرین فسانه

نمی یابم صدایی زان ترانه

درین مزرع فشاند تخم و دانه

در آن عالم نهد انبار خانه

فلک را بین کواکب در میانه

ز خرمن هاش یک غربال دانه

نه با آیینه رویش در میانه

نه زلفش را کشیده دست شانه

دگر باره به تزویر این بهانه

چو کرد آماده بردش سوی خانه

فراوان مو شکافی کرده شانه

نهاده فرق نازک در میانه

زبانش با حریفان در فسانه

به دل از داغ عشقش صد زبانه

چو سازد در درون آن تیر خانه

ز بیرون باشد آن را صد نشانه

چه گویم با تو از مرغی نشانه

که با عنقا بود هم آشیانه

ازین افسانه های عاشقانه

یکی افتاد ناگه در نشانه

پیامش داد کای دور زمانه

تو را بوسیده خاک آستانه

اگر سایه فکندی تازیانه

برون جستی ز میدان زمانه

درخت و سایه و مسند روانه

نشسته نیکبخت اندر میانه

عزیز و اهل او هم شادمانه

که شد زینسان بتی بانوی خانه

به یک تن گفت یوسف آن فسانه

نهاد آن را به اخوان در میانه

ز یک شمعش نگیرد نور خانه

فروزد شمع دیگر در میانه

به صحرا شد برون تا زان بهانه

ز دل بیرون دهد اندوه خانه

عزیز آورد باز از نو بهانه

که دارد میل آن شاه زمانه

ز دیدن هیچ اثر نی در میانه

کند عاشق کسان را غایبانه

سخن پرداز این شیرین فسانه

چنین آرد فسانه در میانه