یکی دیدم ترا بیمثل و مانند

که یکتا مر ترا هر لحظه خوانند

تو سلطانی و جمله بندگانند

بجز تو هیچ اگرچه می‌ندانند

کمالت یافتم بی مثل و مانند

ز صورت هر کسی اینجا ندانند

ز شرعت سالکان جان میفشانند

حکیمان نیز هم حیران بمانند

کسانی کاندر این صورت بمانند

نمود عشق و معنی کی بدانند

نمود عشق صورت سالکانند

که ایشان راز نیکِ هر دو دانند

عوام الناس نادان و خرانند

جز او اسرار او بیشک ندانند

یقین میدانم وایشان ندانند

که در دیدار من عین جهانند

در اینجا هر چه دادند کی ستانند

ازآن می هیچ کس این سر ندانند

بود لیکن همه این سر ندانند

که در دیدار او حیران بمانند

چو خود بینند بیشک احولانند

حقیقت این معانی میندانند

اگرچه در یقین و درگمانند

بتو پیدادگر در تو نهانند

خبر کن جمله از من تا بدانند

چو در تو دیدنم حیران بمانند

منم خورشید جانها گر بدانند

چو ذرّه خویش سوی من فشانند

از او واصلم کنم تا جمله دانند

محمد(ص) را ببینند گرتوانند

تمامت اندر این سر غافلانند

حقیقت سرّ این معنی ندانند

مرا زان شربتی کان وصل خوانند

که جز آن عاشقان چیزی ندانند

تو لائی عین الّا اللّه خوانند

ترا مر عاشقان جز تو ندانند

رسندت کل رسیده می‌ندانند

از آن حیران و سرگردان بمانند

طلبکار بهشت جاودانند

حققت مر طلبکار جنانند