به رخ ام کلثوم خوناب راند

به تازی زبان شعر چندی بخواند

سلام شه دین بدیشان رساند

همه آنچه فرموده بد، باز راند

علم برگشاد و بنه بر نشاند

زبصره سوی کوفه لشگر براند

چو پاسخ به مصعب رسید و بخواند

دژم گشت و درکار خود خیره ماند

یکی را فرستاد و او را بخواند

به گرمی بپرسید و او را نشاند

سپه را سراسر به هامون براند

جز این مرد نزدیک من کس نماند

یزید انس را سپس پیش خواند

از آن کار با وی سخن باز راند

برست آنکه ایشان و بر جای ماند

سوی کوفه رخش هزیمت براند

سوی مرزبان مداین دواند

هیون نامه بگرفت و زان سو براند

براهیم لشگر به ساباط راند

گرانمایه مختار درکوفه ماند

به شهر ابن اشعث تکاور براند

به هر راه بر راهداری نشاند

همه یاوران را برخویش خواند

سخن ها زکردار دشمن براند

به خاکستر اندر که مهمان نشاند؟

که بر فرق مهمان خود تیغ راند؟

نیارد زبانم ز وی راز راند

بگویم زپیکار چون بازماند

تنی چند از یاران خود را خواند

سخن ها زکردار مختار راند

پس آنگاه دژخیم را باز خواند

سرافراز با او چنین راز راند

چو این دید منهال خیره بماند

خدا را به تکبیر و تسبیح خواند

بدیدم که حق را به پوش بخواند

چنین بر زبان مبارک براند

بر شاه شامی جز اندک نماند

بنه بر نهاد و سوار کوفه راند

دمان سوی تکریت لشگر براند

به آسایش آنجا درنگی بماند