به هرچه آن خوش آید به دندان او

نتابند گردن ز فرمان او

چنین بلبلی در گلستان او

مبارک نفس باد بر جان او

که باشد کسی تا به دوران او

کند دزدی سیرت و سان او

به امید خوشنودی جان او

نگهداشت سوگند و پیمان او

باد مبارک گهر افشان او

بر ملکی کاین گهر است آن او

ای چو گویی گشته در میدان او

تا ابد چون گوی سرگردان او

همچو گویی خویشتن تسلیم کن

پس به سر می‌گرد در میدان او

جان اگر زو داری و جانانت اوست

[...]

ای صبا گر بگذری بر زلف مشک افشان او

همچو من شو گرد یک یک حلقه سرگردان او

منت صد جان بیار و بر سر ما نه به حکم

وز سر زلفش نشانی آر ما را زان او

گاه از چوگان زلفش حلقهٔ مشکین ربای

[...]

سرکه بودی با نمک بر خوان او

نه ز بیت‌المال بودی نان او

گر تو می‌پیچی سر از فرمان او

این زمان از تو برنجد جان او

عشق دختر کرد غارت جان او

ریخت کفر از زلف بر ایمان او

می‌نیارد یاد از احسان او

برنداری اندکی رنج آن او

قدر من او داند و من آن او

هر دو یک گوییم در چوگان او

پادشاهی بود عالم زان او

هفت کشور جمله در فرمان او

چو رفت این بازگشت از لامکان او

به سوی عالم سفلی روان او

که هر کو ظاهری دارد نشان او

ز باطن بازماند جاودان او

ببالین ایاز آمد نهان او

نهاد انگشت بر لب در زمان او

چو بیند روشنایی جهان او

چگونه خیره ماند آن زمان او

ز چشم دل یقین بنگر عیان او

حقیقت جملهٔ کون و مکان او

بدین کسوت نیاید درجهان او

که گوید دیگر این شرح و بیان او

دلی باید از اول بینشان او

که آخر باز بیند جان جان او