بود یکی مرد تهی مغز خام

با زن خود خفته شبی روی بام

هست صغیر این روش و این مرام

علت بدبختی ما والسلام

قول وی ار نیک ببینی تمام

امر به رفق است و مداوای عام

ای روش حضرت خیر الانام

ای تو بهین مذهب و بهتر مرام

لاف مزن عشق تو خام است خام

جذبهٔ معشوق تو هم ناتمام

دخترکی سن دهش ناتمام

ناشده در خانهٔ شویش مقام

داشت غلامی که ز خوبی تمام

عاقل و فرزانه و شیرین کلام

تا شبی آن خواجه بکبر تمام

بود بیک کوچه روان با غلام

بانگ بر آورد ز دل کی غلام

عمر تو ایزد بنماید تمام

شنیدستم که لقمان نکو نام

بمردم بی‌طمع دادی همی وام

چو شد سال نو خود بشوق تمام

رها کرد شاهی بدون کلام

ندید استی مگر آن طفلک خام

پدر را میدهد بی‌پرده دشنام

نمی‌کرد بدین گر علی اقدام

نبد نام و نشان هیچ ز اسلام

به یاد آن شب مه افتی گر در این ایام

گذشته زان شب مهتاب پنج ماه تمام

خبر ز مریم اگر پرسی دختر ناکام

به جای که شبیش اوفتاده است آرام

همین که گفت چنین، من که تا به آن هنگام

خبر نبودم، که آن مردکِ سیه‌ایام

به روی خاک، چه کاری همی دهد انجام؟

نظر نمودم و دیدم که دختری ناکام

مرا نیز باشد بیانی چو سام

به عنوان وی، بس سپاه کلام

نجویم یکی ناسزا در کلام

کلام است در ذمّ او ناتمام

نماید جیر و ویر نابه‌هنگام

دهد بر حامیان ملک دشنام!

دو سال قبل، این هوچی آرام

به (سردار سپه) می‌داد دشنام

مرد دزدی ناقلا «یاسی » بنام

اهل ده در زحمت از او صبح و شام