گه این یک ازان ربوده لاله

گه آن یک ازین کشیده ناله

مه ما هست چارده ساله

شد از او شیخ و شاب در ناله

آسمانسوخت ز آتش خورشید

هست در منقل جهان ناله

دل ز خال وصال او برداشت

[...]

و گر کردم بصحرا چون غزاله

ز صحرا خیزد آتش لاله لاله

گر نیست جام گلگون، خوش نیست دور لاله

بی می چه نشأئه خیزد؟ از دیدن پیاله

من نوح روزگارم، از گریه غرق توفان

کو همدمی که گویم درد هزار ساله؟

تا کی بناز و شوخی لب را گزی بدندان؟

[...]

از گهرهای شبنم و ژاله

شد مرصع پیالهٔ لاله

ز هر جانب فتاده برگ لاله

چو پر خون پردهٔ چشم غزاله

شکست از سنگ ژاله جام لاله

به خاک افتاد نرگس را پیاله

شراب لاله گونشان در پیاله

همه صحرا تو گفتی رسته لاله

به خاک دشت بس بنشسته ژاله

دمیده لاله چون پر می پیاله

که آخر زین گدازش جام لاله

دمد زین خاک چون پر می پیاله

انه فی غفلة عن حاله

خائض فی قیله مع قاله

لبالب از می گل جام لاله

به دعوی باغ و صحرا هم پیاله

طراوت شسته چون درد از پیاله

غبار عنبر از مژگان لاله

شرابی دارد اندر جام لاله

که در می گیرد از جامش پیاله

نهال بولسری در دور لاله

خیاره دار می گیرد پیاله

چو لب را کرد ترزان تنگ لاله

نیامد بر زمین پای پیاله

به صبحش صبح دیگر هم پیاله

درو تاریکی شب داغ لاله

چراغ غنچه چون چشم غزاله

شده روشن ز آتش برگ لاله

چمن شد بس که تنگ از گل، پیاله

ستاده بر سر یک پا چو لاله

نموده پنجه ی خود غنچه لاله

که می باید درین موسم پیاله