ملک چون عکس تاج افسری یافت

زجای خود به استقبال بشتافت

چو از بوی خیالش جان خبر یافت

ز بیهوشی زمانی روی برتافت

چون هوا ز آفتاب گرمی یافت

گرمیش بر وجود کوزه بتافت

دل ز لعلش چو قوت بی‌حد یافت

در یکی لحظه رو به مقصد تافت

هر که روی از وجود محدث تافت

ره به کنجی ازان مثلث یافت

در به در کو به کو بسی شتافت

هیچ جایی به از مناره نیافت

جوهر من مناسب خود یافت

رویم از حق به جانب خود تافت

گر چنین پهلوان نباشد یافت

روی از همرهان نشاید تافت

هر کجا مفسدی مجالی یافت

کامردی را ز شهر سر برتافت

نز نسب یافت آنچه جد تو یافت

از نسب کس به قرب حق نشتافت

نیست چون فیض نور هستی یافت

روی همت به منبع آن تافت

سایه لطف و رحمتش دریافت

آفتاب قبول بر وی تافت

شه ز رحمت به سوی او چو شتافت

غیر خاکسترش به جای نیافت

باز چون رو به جانب او تافت

اثری زو بجز خیال نیافت

شاه ازو آن شگفت را دریافت

پرده در رفع آن شگفت شکافت

آفت باد بی نیازی یافت

روی ازین صورت مجازی تافت

پیش تختش کس ز سجده سر نتافت

هر که سر بر تافت از وی سر نیافت

لطف طبعش در سخن مو می شکافت

لفظ نشنیده به معنی می شتافت

بامدادانش طلب کرد و نیافت

گفت مسکین روی ازین دولت بتافت

تا شبی سویش به خلوت راه یافت

نقد جان بر دست پیش او شتافت