بدو گفت زینسان که گفتی بساز

مرا کردی از خون او بی‌نیاز

جهان را به مهر وی آید نیاز

همه شهر توران برندش نماز

در گنجهای کهن کرد باز

ز هر گونه‌ای شاه را کرد ساز

به لشکرگه خویش گشتند باز

سپه یکسر از خواسته بی‌نیاز

چو فرزند باید که داری به ناز

ز رنج ایمن از خواسته بی‌نیاز

وزان پس بنخچیر با یوز و باز

برآمد برین روزگاری دراز

شد از رنج و سختی جهان پر نیاز

برآمد برین روزگار دراز

چو دانی که ایدر نمانی دراز

به تارک چرا بر نهی تاج آز

چو آمد برش گیو بردش نماز

بدو گفت کای نامور سرفراز

چو گیو آن نشان دید بردش نماز

همی ریخت آب و همی گفت راز

همان خواب گودرز و رنج دراز

خور و پوشش و درد و آرام و ناز

بدو گفت کاکنون ز رنج دراز

ترا بردهد بخت آرام و ناز

فسیله چو آمد به تنگی فراز

بخوردند سیراب و گشتند باز

چو نزد فرنگیس رفتند باز

سخن رفت چندی ز راه دراز

همه خسته و بسته گشتند باز

به نزدیک پیران گردن فراز

بدوگفت کیخسرو ای رزمساز

کنون بر تو بر کار من شد دراز

بدو گفت گیو ای شه سرفراز

جهان را به نام تو آمد نیاز

به سوگند یابی مگر باره باز

دو دستت ببندم به بند دراز

پر از خون دل از رود گشتند باز

برآمد برین روزگار دراز

وزان جایگه شاد گشتند باز

فروزنده شد بخت گردن فراز