بر خیز و دل از صحبت دیرینه بپرداز

با لالهٔ خورشید جهان تاب نظر باز

وقت هیجا تیغ او آهن گداز

دیده ی او اشکبار اندر نماز

خویش دار و خویش باز و خویش ساز

نازها می پرورد اندر نیاز

شاه رمز آگاه شد محو نماز

خیمه بر زد در حقیقت از مجاز

بوعبید آن سید فوج حجاز

در وغا عزمش ز لشکر بی نیاز

گریه های او ز بالین بی نیاز

گوهر افشاندی بدامان نماز

خود بخود گردد در میخانه باز

بر تهی پیمانگان بی نیاز

ساز او در بزم ها خاطر نواز

سوز او در رزم ها آهن گداز

هست شأن رحمتت گیتی نواز

آرزو دارم که میرم در حجاز

گهی خفته در تاک و طاقت گداز

گهی خفته در خاک بی سوز و ساز

کاروان برگ سفر ناکرده ساز

بیکران افلاک و شب ها دیر یاز

وادی خوش بی نشیب و بی فراز

آب خضر آرد بخاک او نیاز

پیش خود دیدم سه روح پاکباز

آتش اندر سینه شان گیتی گداز

گاه او را با کلیسا ساز باز

گاه پیش دیریان اندر نیاز

خلوت و شمشیر و قرآن و نماز

ایخوش آن عمری که رفت اندر نیاز

جانم از سوز کلامش در گداز

دست او بوسیدم از راه نیاز

انتهای عاشقان سوز و گداز

کردم اندر اقتدای او نماز

به دست جام شراب و به گوش نغمۀ ساز

شبی خوشست خدایا دراز باد دراز !

چگونه کوته خواهم شبی که اندر وی

وصالِ دوست مهیّا و برگِ عشرت ساز

چگونه کوته خواهم شبی که سعدی گفت:

[...]

به نرمی گفتمش کای یارِ دمساز

بیا این پیچه را از رخ برانداز

که من صورت به نامحرم کنم باز؟

برو این حرفها را دور انداز