وگر جان تو بسپرد راه آز

شود کار بی‌سود بر تو دراز

به دیدار شاه آمدستش نیاز

ندانم چه دارد همی با تو راز

چنین گفت پس با پشوتن به راز

که این شیر رزم‌آور جنگ ساز

چنین گرم بد روز و راه دراز

نکردم ترا رنجه تندی مساز

چنین گفت پس با پشوتن به راز

که بر می نیاید به آبت نیاز

پگاه آی در جنگ من چاره‌ساز

مکن زین سپس کار بر خود دراز

بیارم نشانم بر تخت ناز

ازان پس گشایم در گنج باز

چنین گفت پس با زواره به راز

که مردیست این بدرگ دیوساز

تو ای بدنشان چارهٔ خویش ساز

که آمد زمانت به تنگی فراز

چو رفتی همی چارهٔ رخش ساز

من آیم کنون گر بمانم دراز

بشد پیش با عود زال از فراز

ستودش فراوان و بردش نماز

گشایم در گنج دیرینه باز

کجا گرد کردم به سال دراز

پس از روزگار منوچهر باز

نیامد چو تو نیز گردنفراز

خروشید و دیدش نبردش نماز

بیامد به نزدیک تختش فراز

که ما را به دیدارت آمد نیاز

برآرای کار و درنگی مساز

براندازهٔ رستم و رخش ساز

به بن در نشان تیغهای دراز

بجای آر صد مرد نیرنگ ساز

بکن چاه و بر باد مگشای راز

در دخمه بستند و گشتند باز

شد آن نامور شیر گردن‌فراز

چو آمد به نزدیک بهمن فراز

پیاده شد از باره بردش نماز

شما نیز یکسر چه گویید باز

هرانکس که هستید گردن‌فراز