جوان جهانجوی بردش نماز

گرازان سوی تخت رفتند باز

به نومیدی از جنگ گشتند باز

نیامد بر از رنج راه دراز

که طوس و فریبرز گشتند باز

نیارست رفتن بر دژ فراز

پیاده شد و برد پیشش نماز

به دیدار او بد نیا را نیاز

وزانجا سوی کاخ رفتند باز

به تخت جهاندار دیهیم ساز

جهانجوی از این چار بد بی‌نیاز

همش بخت سازنده بود از فراز

ز هرچ آفریدست او بی‌نیاز

تو در پادشاهیش گردن فراز

بخاقان چنین گفت کای سرفراز

جهان را بمهر تو بادا نیاز

همانگه پدید آمد از دشت باز

سپهبد برانگیخت آن تند تاز

بیامد گرازان بران چشمه باز

دلش جنگ جویان بچنگ دراز

شوم زود و آیم بدرگاه باز

بباید همی کینه را کرد ساز

نبد هیچ پیدا نشیب از فراز

دلم تنگ شد زان شب دیریاز

چو بستی کمر بر در راه آز

شود کار گیتیت یکسر دراز

اگر خود بمانی به گیتی دراز

ز رنج تن آید به رفتن نیاز

چو زین سه گذشتی همه رنج و آز

چه در آز پیچی چه اندر نیاز

شهنشاه ما باد با جاه و ناز

از او دور چشم بد و بی نیاز

همی گفت بیگانگان را نواز

چنین باش و با زاده هرگز مساز

جهانجوی روی پدر دید باز

فرود آمد از باره بردش نماز

به نزدیک نستاو چون شد فراز

برو آفرین کرد و بردش نماز

چنین گفت با دختر سرفراز

که ای پروریده بنام و بناز