روزی از آن آشیان پرواز کرد

یک سمندر پر در آنجا باز کرد

عشق آخر سرکشی آغاز کرد

شد عنان از دست و کشف راز کرد

پیش او بنشست و کشف راز کرد

از پدر هفتصد گله آغاز کرد

یکنظر دیگر به حیوان باز کرد

بیضه بشکست و بشر پرواز کرد

گلبن عزت شکفتن ساز کرد

غیرت حکمت عتاب آغاز کرد

دید مرغی در هوا پرواز کرد

مرغ جانم پر زدن آغاز کرد

هین بگفت و چاره جویی ساز کرد

خدعه و دستان و مکر آغاز کرد

دام تلبیس و حیل را ساز کرد

مکر و کید و وسوسه آغاز کرد

مرغ جان در سینه ام پرواز کرد

دل تپیدن از طرب آغاز کرد

عقلش از سر برگ رفتن ساز کرد

صحتش از تن سفر آغاز کرد

تا ره صحبت بر او باز کرد

گفتگو از هر طرف آغاز کرد

رخنه ای اندر دل خود باز کرد

دل از آن رخنه گشودن ساز کرد

صد گلستانش شکفتن ساز کرد

صدهزاران گلشنش در باز کرد

چون دمیدن صبحدم آغاز کرد

روزگار آهنگ ماتم ساز کرد

به پاسخ، درای دهان باز کرد

لب از خنده آزرم اهواز کرد

مطرب نوا بپرده عشاق ساز کرد

کاز شور در عراق هوای حجاز کرد

برگشته از حجاز سوی میکده بسر

زاهد سوی حقیقت میل از مجاز کرد

حل گشت بر حکیم معما زگفتی

[...]

فردا که پیشگاه حقیقت شود پدید

شرمنده رهروی که عمل برمجاز کرد

صنعت مکن که هر که محب تو است راست

عشقش به رویِ دل درِ معنی فراز کرد

زاهد چرا به من دگراین کبر وناز کرد

من نیز باده خوردم اگر او نماز کرد

کوته کنم حدیث که یک حرف بیش نیست

واعظ نکرد فهم و حکایت دراز کرد

باز دلم بی خودی آغاز کرد

تا که دگر بند قبا باز کرد

ناله برآورد و فغان ساز کرد

عاشقی و بی خودی آغاز کرد